Αφήγηση και στοιχεία του Στέργιου Φαρμάκη. (Έτος γεννήσεως 1950)
Τα Καλύβια Φαρμάκη βρίσκονταν νότια της κορυφής του Καϊμακτσαλάν μετά την Παπαδιά και τα Καλύβια Παπαδιάς. O συνοικισμός ξεκίνησε αρχικά στην τοποθεσία Πάνω Σπίτια. Λέγονταν και καλοκαιρινά και ήταν 6 σπίτια. Τα έχτισε ο άντρας της Φλώρας. Το όνομα αυτής της γυναίκας δεν ήταν το πραγματικό, την έλεγαν έτσι επειδή ήταν άσπρη. Αυτή είχε 4 παιδιά το Χρήστο, το Γιάννη, το Δημήτρη και το Γιώργο. Τα χωριό αυτό χτίστηκε το 1886. Αργότερα χτίστηκαν, τα Κάτω Καλύβια σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. Οι κάτοικοι αυτοί κατάγονταν από το Συράκο της Ηπείρου και ήταν Σαρακατσαναίοι. Εκεί κατοικούσαν οι χωρικοί χειμώνα καλοκαίρι.
Οι οικογένειες που απετέλεσαν τον οικισμό ήταν των Ζαραλήδων, των Φαρμακαίων, των Καραγιάννηδων.
H συμβολή μάλιστα ενός Φαρμάκη στη χάραξη των συνόρων με τη Σερβία ήταν καταλυτική. Ο Δημήτριος Φαρμάκης, ένα από τα 4 παιδιά της Φλώρας, υπέδειξε στην επιτροπή χάραξης συνόρων τα οριστικά σύνορα, διαφορετικά η περιοχή θα προήρχετο στα Σκόπια.
Παρ' όλα αυτά, οι σημερινοί απόγονοι τον χωριού αυτού, έχουν ιδιοκτησιακό πρόβλημα και διαφορές με το δημόσιο. Έχουν τίτλους αγορών του 1898 και 1906, οι οποίοι σύμφωνα με το Οθωμανικό δίκαιο δεν αναγράφουν τους αγοραστές με τα επίθετά τους, αλλά ο κάτοχός τους, είναι και νομέας της περιουσίας .
Για την προέλευση τον επιθέτου των Φαρμάκηδων διηγούνται το εξής περιστατικό. O Μπέης επιθυμούσε μια κοπέλα της οικογενείας, την οποία μάλιστα μπόρεσε να ατιμάσει. Τότε ο Δημήτριος Φαρμάκης ήθελε να ξεπλύνει την ντροπή. Πήγε τον βρήκε στο Μοναστήρι και ζήτησε να παλέψουν. Ο Μπέης πριν από την πάλη, του έκανε πρόταση να αλειφθεί με λάδι, αφού πρώτα αλείφθηκε αυτός. Ο Φαρμάκης αρνήθηκε να αλειφθεί με λάδι. Παρ' άλλα αυτά μπόρεσε να τον νικήσει και να τον σχίσει στα δύο. Από τότε επικράτησε το επίθετο Φαρμάκης.
Οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την υλοτομία.
Τα χωράφια τα καλλιεργούσαν εντατικά, με σιτηρά, φασόλια, πατάτες. Έπαιρναν για την καλλιέργεια των χωραφιών εργάτες από τη Μελίτη και τα γύρω χωριά.
Η κτηνοτροφία πρέπει να ήταν σε μορφή τσελιγκάτου, γιατί είχαν πολλά γιδοπρόβατα. Πρέπει να έφταναν τις 20.000 γιδοπρόβατα.
Ασχολούνταν με την υλοτομία και έφτιαχναν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ξυλοκάρβουνο.
Οι συνήθειες τους όμως παρέμεναν Σαρακατσάνικες, γιατί έφτιαχναν με κλαδιά καλύβες τις οποίες έλεγαν Τσατούρες αφού τις τέλειωναν τις σκέπαζαν με φτέρη. Έκαμναν και το ψήσιμο του αρνιού με ξεχωριστό τρόπο, όπως το έλεγαν Κλέφτικο. Έσφαζαν το ζώο, έπαιρναν το δέρμα, το αναποδογύριζαν και αφού άναβαν φωτιά ζέσταιναν το χώμα. Άνοιγαν το χώμα και βάζανε μέσα το αρνί μέχρι να ψηθεί.
Σχολείο λειτουργούσε το καλοκαίρι και ο δάσκαλος πληρωνόταν από τους γονείς. Δάσκαλοι οι οποίοι δούλεψαν στα Καλύβια Φαρμάκη, πρέπει να ήταν κάποιος από την Αριδαία, ο πατέρας του συμβολαιογράφου Γ. Θεοδοσίου και για λίγο διάστημα ο συμβολαιογράφος Γ. Θεοδοσίου. Παρ' όλο που το σχολείο είχε λίγους μαθητές, πολλοί από αυτούς μορφώθηκαν, όπως ο Αριστοτέλης Φαρμάκης δικηγόρος, ο Μιλτιάδης. Φαρμάκης καρδιολόγος και ο Ευριπίδης Φαρμάκης οδοντίατρος. Πρέπει να υπάρχουν άλλοι 20 μορφωμένοι, απ' αυτούς τούς μαθητές. Σαν σχολείο χρησιμοποιούσαν μια ιδιόκτητη αίθουσα.
Οι εκκλησία τον χωριού λεγόταν Άγιος Νικόλαος και εξακολουθεί να υπάρχει.
Η ιστορία τον χωριού είναι στενότατα συνδεδεμένη με το Μακεδονικό αγώνα. Ο οπλαρχηγός Ι. Καραβίτης στα απομνημονεύματά του, αναφέρεται στο χωριό και στη βοήθεια που τον πρόσφεραν οι οικογένειες Σουλτογιανναίων και Φαρμάκηδων. Την εποχή του εμφυλίου το χωριό ήταν ανταρτοκρατούμενο και οι αντάρτες πήραν πολλά ζώα.Το κάψανε δύο φορές. Τη μια φορά μάλιστα κάψανε μέσα στο σπίτι της και μία γιαγιά η οποία δεν πρόλαβε να φύγει.
Μετά τον εμφύλιο το χωριό διαλύθηκε και μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στο Σκοπό και την Αχλάδα. Οι περισσότεροι έφυγαν στη Θεσ/νίκη.
ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ
Έτος 1940 κάτοικοι 45
Εργασία του 5ου Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας, Χωριά- Οικισμοί του Ν. Φλώρινας που δεν κατοικούνται, Φλώρινα Μάιος 2000.
Τα Καλύβια Φαρμάκη βρίσκονταν νότια της κορυφής του Καϊμακτσαλάν μετά την Παπαδιά και τα Καλύβια Παπαδιάς. O συνοικισμός ξεκίνησε αρχικά στην τοποθεσία Πάνω Σπίτια. Λέγονταν και καλοκαιρινά και ήταν 6 σπίτια. Τα έχτισε ο άντρας της Φλώρας. Το όνομα αυτής της γυναίκας δεν ήταν το πραγματικό, την έλεγαν έτσι επειδή ήταν άσπρη. Αυτή είχε 4 παιδιά το Χρήστο, το Γιάννη, το Δημήτρη και το Γιώργο. Τα χωριό αυτό χτίστηκε το 1886. Αργότερα χτίστηκαν, τα Κάτω Καλύβια σε απόσταση ενός χιλιομέτρου. Οι κάτοικοι αυτοί κατάγονταν από το Συράκο της Ηπείρου και ήταν Σαρακατσαναίοι. Εκεί κατοικούσαν οι χωρικοί χειμώνα καλοκαίρι.
Οι οικογένειες που απετέλεσαν τον οικισμό ήταν των Ζαραλήδων, των Φαρμακαίων, των Καραγιάννηδων.
H συμβολή μάλιστα ενός Φαρμάκη στη χάραξη των συνόρων με τη Σερβία ήταν καταλυτική. Ο Δημήτριος Φαρμάκης, ένα από τα 4 παιδιά της Φλώρας, υπέδειξε στην επιτροπή χάραξης συνόρων τα οριστικά σύνορα, διαφορετικά η περιοχή θα προήρχετο στα Σκόπια.
Παρ' όλα αυτά, οι σημερινοί απόγονοι τον χωριού αυτού, έχουν ιδιοκτησιακό πρόβλημα και διαφορές με το δημόσιο. Έχουν τίτλους αγορών του 1898 και 1906, οι οποίοι σύμφωνα με το Οθωμανικό δίκαιο δεν αναγράφουν τους αγοραστές με τα επίθετά τους, αλλά ο κάτοχός τους, είναι και νομέας της περιουσίας .
Για την προέλευση τον επιθέτου των Φαρμάκηδων διηγούνται το εξής περιστατικό. O Μπέης επιθυμούσε μια κοπέλα της οικογενείας, την οποία μάλιστα μπόρεσε να ατιμάσει. Τότε ο Δημήτριος Φαρμάκης ήθελε να ξεπλύνει την ντροπή. Πήγε τον βρήκε στο Μοναστήρι και ζήτησε να παλέψουν. Ο Μπέης πριν από την πάλη, του έκανε πρόταση να αλειφθεί με λάδι, αφού πρώτα αλείφθηκε αυτός. Ο Φαρμάκης αρνήθηκε να αλειφθεί με λάδι. Παρ' άλλα αυτά μπόρεσε να τον νικήσει και να τον σχίσει στα δύο. Από τότε επικράτησε το επίθετο Φαρμάκης.
Οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την υλοτομία.
Τα χωράφια τα καλλιεργούσαν εντατικά, με σιτηρά, φασόλια, πατάτες. Έπαιρναν για την καλλιέργεια των χωραφιών εργάτες από τη Μελίτη και τα γύρω χωριά.
Η κτηνοτροφία πρέπει να ήταν σε μορφή τσελιγκάτου, γιατί είχαν πολλά γιδοπρόβατα. Πρέπει να έφταναν τις 20.000 γιδοπρόβατα.
Ασχολούνταν με την υλοτομία και έφτιαχναν μέχρι πριν από λίγα χρόνια ξυλοκάρβουνο.
Οι συνήθειες τους όμως παρέμεναν Σαρακατσάνικες, γιατί έφτιαχναν με κλαδιά καλύβες τις οποίες έλεγαν Τσατούρες αφού τις τέλειωναν τις σκέπαζαν με φτέρη. Έκαμναν και το ψήσιμο του αρνιού με ξεχωριστό τρόπο, όπως το έλεγαν Κλέφτικο. Έσφαζαν το ζώο, έπαιρναν το δέρμα, το αναποδογύριζαν και αφού άναβαν φωτιά ζέσταιναν το χώμα. Άνοιγαν το χώμα και βάζανε μέσα το αρνί μέχρι να ψηθεί.
Σχολείο λειτουργούσε το καλοκαίρι και ο δάσκαλος πληρωνόταν από τους γονείς. Δάσκαλοι οι οποίοι δούλεψαν στα Καλύβια Φαρμάκη, πρέπει να ήταν κάποιος από την Αριδαία, ο πατέρας του συμβολαιογράφου Γ. Θεοδοσίου και για λίγο διάστημα ο συμβολαιογράφος Γ. Θεοδοσίου. Παρ' όλο που το σχολείο είχε λίγους μαθητές, πολλοί από αυτούς μορφώθηκαν, όπως ο Αριστοτέλης Φαρμάκης δικηγόρος, ο Μιλτιάδης. Φαρμάκης καρδιολόγος και ο Ευριπίδης Φαρμάκης οδοντίατρος. Πρέπει να υπάρχουν άλλοι 20 μορφωμένοι, απ' αυτούς τούς μαθητές. Σαν σχολείο χρησιμοποιούσαν μια ιδιόκτητη αίθουσα.
Οι εκκλησία τον χωριού λεγόταν Άγιος Νικόλαος και εξακολουθεί να υπάρχει.
Η ιστορία τον χωριού είναι στενότατα συνδεδεμένη με το Μακεδονικό αγώνα. Ο οπλαρχηγός Ι. Καραβίτης στα απομνημονεύματά του, αναφέρεται στο χωριό και στη βοήθεια που τον πρόσφεραν οι οικογένειες Σουλτογιανναίων και Φαρμάκηδων. Την εποχή του εμφυλίου το χωριό ήταν ανταρτοκρατούμενο και οι αντάρτες πήραν πολλά ζώα.Το κάψανε δύο φορές. Τη μια φορά μάλιστα κάψανε μέσα στο σπίτι της και μία γιαγιά η οποία δεν πρόλαβε να φύγει.
Μετά τον εμφύλιο το χωριό διαλύθηκε και μερικοί κάτοικοι κατέφυγαν στο Σκοπό και την Αχλάδα. Οι περισσότεροι έφυγαν στη Θεσ/νίκη.
ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΊΑ
Έτος 1940 κάτοικοι 45
Εργασία του 5ου Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας, Χωριά- Οικισμοί του Ν. Φλώρινας που δεν κατοικούνται, Φλώρινα Μάιος 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου