ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ «Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ»

Με πολλή αγάπη, πίστη και πάθος στα πατροπαράδοτα, οι παλιοί χορευτές σε πολλούς Συλλόγους του δασκάλου των δασκάλων του παραδοσιακού χορού Βασίλη Παπαχρήστου,

ίδρυσαν στις αρχές τον 1998 δικό τους Σύλλογο, την «ΠΑΡΑΔΟΣΗ», με την ελπίδα ότι, μέσα από τους χορούς και τα τραγούδια θα μπορέσουν να παρουσιάσουν στα πέρατα της γης την πλούσια Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά και ιδιαίτερα της περιοχής Μακεδονίας.

Μικρά παιδιά τότε, σαραντάρηδες οι περισσότεροι σήμερα, μαζί με τα παιδιά τους προσπαθούν με πείσμα να μας μπολιάσουν όλους με το πνεύμα της παράδοσης.

Γιατί γνωρίζουν καλά πως η ιστορία ενός 'Έθνους ξεκινά από τη λαϊκή παράδοση και πως το τρίπτυχο χορός-τραγούδι-φορεσιά δίνουν την ταυτότητα ενός λαού.

Την κληρονομιά των προγόνων μας, οι χορευτές της «ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ» μετέφεραν και παρουσίασαν μέχρι σήμερα μέσα από φεστιβάλ, σε πολλές χώρες, όπως: Στην Ολλανδία,

στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στη Δανία, στη Ρουμανία, στην Αλβανία, στον Καναδά, στην Αυστραλία και Κίνα (Ταϊβάν).

Τα Θεοφάνια στην Ελλάδα.

Τα Θεοφάνια αποτελούν την ολοκλήρωση του Δωδεκαήμερου εορτασμού, και πλαισιώνονται σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση από πλουσιότατη εθιμολογία που προσδίδει έναν ιδιαίτερο πανηγυρικό τόνο, τόσο στην ημέρα των Φώτων όσο και στις ημέρες πριν από αυτή.

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας τηρούνται μέχρι σήμερα εκατοντάδες έθιμα της εορτής των Θεοφανίων έχουν τις ρίζες τους πολλούς αιώνες πριν. Αυτά τα έθιμα σηματοδοτούν και το τέλος των δώδεκα ημερών του εορτασμού που ξεκινά με τη Γέννηση του Χριστού.
Το κύριο στοιχείο της εορτής των Θεοφανίων, με το οποίο συνδέονται και τα περισσότερα έθιμα, είναι ο αγιασμός των υδάτων. Πραγματοποιείται για πρώτη φορά την παραμονή στην εκκλησία και λέγεται πρωτάγιαση, φώτιση, πρώτος αγιασμός ή μικρός αγιασμός. Αντίστοιχα η ημέρα της εορτής λέγεται και Ολόφωτα ή Άγιαση.
Την παραμονή ή ανήμερα της εορτής ο ιερέας γυρίζει στα σπίτια ραντίζοντάς τα με αγιασμό και διώχνοντας μακριά κάθε κακό. Παλαιότερα, λόγω δεισιδαιμονικών αντιλήψεων, n πράξη αυτή στα χωριά συνδεόταν με την εξαφάνιση των καλικαντζάρων, τους οποίους φαντάζονταν να φεύγουν περίτρομοι στη θέα του ιερέα. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα έριχναν και στάχτη από τη δωδεκαμερίτικη φωτιά που έκαιγε από τα Χριστούγεννα σε όλα τα σημεία του σπιτιού.
Ανήμερα των Φώτων, ένα από τα πιο διαδεδομένα έθιμα είναι n πλειοδοσία μεταξύ των πιστών για το σήκωμα της εικόνας της Βάπτισης και του Σταυρού, καθώς και των άλλων εικονισμάτων, προτού ξεκινήσει n πομπή για το σημείο στο οποίο θα γίνει n τελετή του μεγάλου αγιασμού.
Στα παραθαλάσσια μέρη, μάλιστα, οι νέοι συναγωνίζονται ποιος θα ανασύρει πρώτος το Σταυρό από τη Θάλασσα όταν τον ρίξει ο παπάς, και αυτός που το καταφέρνει έχει το προνόμιο να τον περιφέρει πάνω σε στολισμένο δίσκο και να δεχθεί τις τιμές και τις ευχές των ομοχωρίων του. Την περιοχή στην οποία πραγματοποιείται n τελετή κυκλώνουν με τις στολισμένες βάρκες τους οι ψαράδες, που προσεύχονται να τους προστατεύει στη θάλασσα ο άγιος.

Το χρυσό φλουρί

Σε πολλές περιοχές, οι αρραβωνιασμένες κοπέλες κρατούσαν τα παλαιότερα χρόνια λαμπάδες με κορδέλα και χρυσό φλουρί που είχαν σταλθεί από τα πεθερικά τους. Κάτι που πολλοί από εμάς ίσως δεν ξέρουμε και σχετίζεται με την κατάδυση του Σταυρού είναι ότι σε πολλά μέρη συνηθίζεται το πλύσιμο των εικόνων ή των γεωργικών εργαλείων. Στη Λήμνο, για παράδειγμα, όταν ο παπάς ρίξει το σταυρό στη θάλασσα, οι γυναίκες παίρνουν νερό από σαράντα κύματα και πλένουν με αυτό τη εικονίσματα του σπιτιού τους, χωρίς να μιλούν. Μετά, επειδή το νερό αυτό θεωρείται αγιασμένο, το χύνουν στην εκκλησία σε μέρος που να μην πατιέται.
Όπως συμβαίνει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, έτσι και τα Φώτα συνηθίζεται να φουρνίζονται ειδικά ψωμιά. Για παράδειγμα, στην Κεφαλονιά πλάθεται n λεγόμενη «φωτίτσα», που στολίζεται με σταυρό και σχέδια που θυμίζουν αγιασμό, όπως το κουβαδάκι. Παρόμοια ψωμιά φτιάχνονται και για τα ζώα του σπιτιού, όπως στη Νάξο όπου τα βόδια τρώνε το λεγόμενο «βουδόψωμο».
Σε πολλά μέρη της πατρίδας μας επιβιώνει μέχρι σήμερα η δοξασία ότι το βράδυ της παραμονής των Φώτων τα ζώα μιλούν, και για αυτό το λόγο οι γεωργοί φροντίζουν να τα περιποιούνται όσο μπορούν καλύτερα ώστε να είναι ευχαριστημένα και να μην παραπονεθούν στο Θεό για κακοπέραση. Από αυτήν τη δοξασία φαίνεται να ξεκινά και ένα άλλο έθιμο που παρατηρείται κυρίως σε νησιά όπως n Κρήτη, τα Κύθηρα κ.α. Το βράδυ της παραμονής των Φώτων, οι γεωργοί βράζουν ένα μίγμα από όσπρια και δημητριακά και τα προσφέρουν στα ζώα τους. Τα πολύσπορα αυτά, που ονομάζονται παλικάρια, φωτοπάπουδα, φωτοκόλυβα κ.α., ρίχνονται και στις στέγες των σπιτιών ή στα σπαρμένα χωράφια για να χορτάσουν και τα πετεινά του ουρανού, ενώ παράλληλα ο νοικοκύρης τραγουδά «Φάτε, πουλιά, χορτάσετε και το ζευγά σχωρνάτε».
Παράλληλα, σε ορισμένες περιοχές όπου παράγεται κρασί τα βαρέλια ανοίγουν ανήμερα των Φώτων, και ρίχνεται μέσα αγίασμα. Σε αρκετά μέρη της πατρίδας μας συνηθίζεται, εκτός από το ράντισμα όλων των σπιτιών με αγίασμα για ευλογία, να μασκαρεύονται οι πιστοί ως «Αράπηδες» και να μαζεύουν από τα σπίτια κρέας, λουκάνικα και άλλα φαγώσιμα που τα τρώνε σε γλέντι που στήνεται στο κέντρο του χωριού.
Ο εθιμικός κύκλος του Δωδεκαήμερου κλείνει ουσιαστικά την επομένη των Θεοφανίων, με την εορτή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού. Χαρακτηριστική είναι μάλιστα n έκφραση «Τρεις τα Γέννα, τρεις τα Φώτα και έξι την Ανάσταση» που καθορίζει παροιμιακά τη διάρκεια του πανηγυρισμού (και των εθιμικών αργιών παλαιότερα) για τις τρεις αυτές μεγάλες δεσποτικές εορτές.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όλα τα έθιμα που διασώζονται μέχρι τις ημέρες μας εκφράζουν τις ευχές όλων για καλή χρονιά, γεμάτη υγεία, καρποφορία και ευδαιμονία και μακριά από οποιοδήποτε κακό.

Η Επιφάνεια των Θεών και το καθαρτήριο ύδωρ, ΤΟΥ ΦΩΤΗ Χρονόπουλου

H πίστη στην εμφάνιση του Θείου στους ανθρώπους, προκειμένου να τους βοηθήσει ή να τους νουθετήσει, ανήκει στις δοξασίες όλων των λαών. Ομοίως, και το νερό ως μέσο καθαρμού και εξαγνισμού απαντάται στη λατρευτική ζωή πολλών Θρησκειών. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε n Επιφάνεια, n πεποίθηση για την εμφάνιση της θεϊκής δύναμης.

Η Επιφάνεια είναι n αποκάλυψη της θεότητας στα μάτια των θνητών με σκοπό την προστασία ή την καθοδήγηση των τελευταίων. H εδραία πίστη του αρχαίου ανθρώπου στην ύπαρξη της θεότητας τον οδήγησε στην απεικόνιση του Θείου με ποικίλες μορφές. Για το λόγο αυτό τα στοιχεία τα οποία διαθέτουμε για την Επιφάνεια προέρχονται κατά κανόνα από το χώρο της τέχνης, n οποία αρχικώς ανεπτύχθη για να απαθανατίσει τις Θρησκευτικές δοξασίες και τις λατρευτικές συνήθειες, όχι μόνον στην αρχαία Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο.

Το δακτυλίδι του "Μίνωα"που έχει ως
 θέμα του  τα μινωικά Θεοφάνεια.

H χρήση της λέξης Επιφάνεια καθιερώθηκε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. αλλά η δοξασία γι' αυτήν ανάγεται ήδη στη νεολιθική περίοδο. Τα σχετικά ευρήματα απεικονίζουν το Θείο, τη Μητέρα Θεά, αλλά προφανώς θεοποιούν την ανθρώπινο ιδιότητα της γονιμότητας. Με την πάροδο του χρόνου και τη σύμπηξη κοινωνικών ομάδων με κεντρική εξουσία, n θρησκεία συστηματοποιείται με την ύπαρξη του ιερατείου και την ανάπτυξη της θρησκευτικής ζωής. H τέχνη καλείται πλέον να εξυπηρετήσει τις λατρευτικές ανάγκες των πιστών.

 Το δακτυλίδι της Τίρυνθας.

Εν Ελλάδι το πρώτο ίσως παράδειγμα Επιφάνειας απαντάται στη μινωική Κρήτη. O πρώτος κατά σειράν εμφανίσεως πολιτισμός στην Ευρώπη προσφέρει και το πρώτο δείγμα οργανωμένης λατρευτικής ζωής. H εν λόγω Επιφάνεια απεικονίζεται σε δακτυλίδια, σφραγιδόλιθους και σφραγίσματα πάνω σε πηλό. Πρόκειται για μια γυναικεία μορφή, γυμνή από τη μέση και πάνω με πλουμιστή μινωική φούστα.

Στο μυκηναϊκό πολιτισμό πλούσια σε Θρησκευτικά στοιχεία είναι n σκηνή που κοσμεί το περίφημο χρυσό δακτυλίδι της Τίρυνθας: η ένθρονη Θεά υψώνει το κωνικό ποτήρι της «ιερής κοινωνίας» προς τους τέσσερις δαίμονες (n λέξη με την αρχαία σημασία της), οι οποίοι κατευθύνονται σ' αυτήν κρατώντας σπονδικές πρόχους.

Αντιστοιχίες

Στην κρητομηκυναϊκή τέχνη το φίδι και το πτηνό – συνήθως  περιστερά – αποτελούν συχνότατες μορφές επιφάνειας της θεότητας. Εν προκειμένω n ομοιότητα των απεικονίσεων αυτών με περιστατικά που αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη και στην Καινή Διαθήκη αντιστοίχως είναι πρόδηλες.

Για τους αρχαίους αγγειογράφους, εξάλλου, προσφιλέστατο Θέμα ήταν n εμφάνιση, n Επιφάνεια του Διονύσου στις πιστές ακόλουθές του, τις Μαινάδες.



Διόνυσος και Μαινάδες,
αμφορέας από τον Άμαση,
γύρω στα 540 π.Χ.



Ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος: Θέμα πολλών αμφορέων και κυλίκων είναι n παρουσίαση της Δήμητρας, Θέας της γεωργίας, στον Τριπτόλεμο, τον ηγεμόνα της Ελευσίνας στον οποίο δίνει τους σπό-ρους και του αποκαλύπτει τα μυστικό της καλλιέργειας της Γης. Αυτό το δώρο του δίνει για τη φιλοξενία που της προσέφερε ο πατέρας του, όταν n θεά αναζητούσε την Περσεφόνη. Αλλά εάν όλα αυτά είναι ευρέως άγνωστα είναι πασίγνωστες οι «κάθοδοι» των θεών στα πεδία των μαχών του Τρωικού πολέμου για να βοηθήσουν τους πολεμιστές, τους οποίους ο καθένας προστάτευε.

H επιστημονική Θεωρία, την οποία διατύπωσε πριν από λίγα χρόνια n Χέλγκα Πόις ενισχύει την άποψη της μαζικής πίστης στην εμφάνιση της Θεότητας και προσθέτει έναν ακόμη κλάδο, πέραν της τέχνης, σας πηγές από τις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία για να προσεγγίσουμε το εν λόγω θέμα. Σύμφωνα, λοιπόν, με τη Θεωρία αυτή, n οποία είναι n επικρατούσα, η «Αίθουσα του Θρόνου» στο ανάκτορο της Κνωσού στην Κρήτη δεν κατασκευάσθηκε προκειμένου να φιλοξενεί τον εκάστοτε άρχοντα αλλά για να στεγάζει τελετουργίες κατά τη διάρκεια των οποίων επιτελείτο n Επιφάνεια της θεότητας στους Παριστάμενους πιστούς.

Τα 4 στοιχεία

«Των δε δη τεττάρων εν όλον έκαστον
είληφεν η του
κόσμου σύστασις.  εκ γαρ πυρός παντός
 ύδατός τε και
αέρος και γης συνέστησεν αυτόν ο συνιστάς. »

Πλάτων, Τίμαιος 32 c 5-7

Στο χωρίο αυτό ο Τίμαιος στον φερώνυμο πλατωνικό διάλογο αναφέρει – σε ελεύθερη απόδοση – ότι n δημιουργία του σύμπαντος απαίτησε την ολότητα και των τεσσάρων στοιχείων, γιατί ο Δημιουργός το έπλασε από όλη τη φωτιά, όλο το νερό, όλον τον αέρα και όλη τη γη.
H λειτουργία του νερού ως συστατικού στοιχείου της δημιουργίας του κόσμου ήταν επικρατούσα άποψη μεταξύ των φιλοσόφων στην αρχαία Ελλάδα. Πέραν της πλατωνικής Θεωρίας ανάλογη είναι και n διδασκαλία του Εμπεδοκλή για τέσσερα «ριζώματα» που αντιστοιχούν στα τέσσερα προαναφερθέντα στοιχεία.
Επόμενο ήταν λοιπόν να αναγνωρισθούν στο ύδωρ υπερφυσικές ιδιότητες και οι άνθρωποι να το συνδέσουν με διάφορες δοξασίες και τελετουργίες.
Στην πρώιμη αρχαιότητα το νερό αξιοποιήθηκε ως «εγγυητής» για την τήρηση των όρκων. Σταδιακά όμως εξελίχθηκε σε μέσο καθαρμού και μύησης στα διάφορα μυστήρια και συνδέθηκε κυρίως με τις τρεις σημαντικές στιγμές στη ζωή του ανθρώπου: τη γέννηση, το γάμο και το θάνατο.
Στην Ιλιάδα κύρια θέση κατέχουν οι αναφορές, οι οποίες αφορούν το λουτρό των νεκρών και τον καθαρμό των πολεμιστών, επιτιθεμένων και αμυνομένων, πριν από διάφορες τελετουργικές ή λατρευτικές πράξεις.
O καθαρμός κατά τη γέννηση αποτελούσε κατ' ουσίαν αναπαράσταση του μύθου, σύμφωνα με τον οποίο, μόλις γεννήθηκε ο Δίας τον έλουσαν στον ποταμό Γορτύνιο, ο οποίος μετονομάσθηκε σε Λούσιο. Το λουτρό αυτό του νεογέννητου ανθρώπου συνιστά και τον πρώτο θρησκευτικό καθαρμό του.

Και εδώ οι ομοιότητες με τη χριστιανική βάπτιση, κατά τη διάρκεια της οποίας δίδεται n άφεση το προπατορικού αμαρτήματος, είναι εμφανείς.

Πριν από το γάμο το λουτρό της νύμφης σε καθορισμένες πηγές γινόταν xάριν της γονιμότητας. Η παλαιότερη λατρεία της Ρέας, της Μητέρας Γης, n οποία κάρπιζε από τη βροχή είχε αφήσει το κατάλοιπό της.

Ως προς το Θάνατο το μεγαλειώδες έργο των τριών τραγικών ποιητών γέμει σχετικών καταγραφών. Ενδεικτικά αναφέρεται n αισχύλειος τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώ».

O τυφλός πια Οιδίπους προαισθανόμενος την τελευτή του βίου ζητεί από τις κόρες του, την Αντιγόνη και την Ισμήνη, να του φέρουν νερό για να λουσθεί. Αλλά το νερό επιτελούσε την καθαρτήρια λειτουργία του και μετά Θάνατον.

O νεκρός περνά από την Αχερουσία λίμνη για να βρεθεί στο βασίλειο του Άδη, όπου πίνει από το νερό της Λήθης, για να ξεχάσει τα επίγεια. Τέλος, το ύδωρ ήταν το μέσο μύησης σε διάφορα μυστήρια, όπως στα Καβείρια.

Στα Ελευσίνια κατά τη λήξη τους γέμιζαν δύο κρατήρες με νερό. Τον έναν τον άδειαζαν προς την Ανατολή ζητώντας από τον ουρανό να βρέξει και τον άλλο προς τη Δύση ζητώντας από τη γη νη «συλλάβει».

ΤΟΥ ΦΩΤΗ Χρονόπουλου  από αρθρο του στην Εφημερίδα Έθνος, 4 Ιανουαρίου 2004

Μπαμπάρια Παπαγιάννης Φλώρινας

H προετοιμασία των εφήβων αρχίζει από το καλοκαίρι που στεγνώνουν και επεξεργάζονται τα δέρματα από τα πρόβατα (προβιές).
Φτιάχνουν τα «σουράτια» προσωπίδες από προβιές, βάζουν φούντες και πιπεριές στεγνές κόκκινες, φασόλια για δόντια, φτιάχνουν τις «παλίτσες» μαγκούρες από σκληρό και ροζιασμένο ξύλο. Ράβουν τα γιλέκα από προβιές και συγκεντρώνουν τα κουδούνια που ζώνουν στην μέση.
Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς τα μικρά παιδιά πρωί-πρωί λένε τα «σούρβα» τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς. Το βράδυ τα μεσάνυχτα, ανάβουμε μεγάλη φωτιά και ο Σύλλογος προσφέρει κόκκινο κρασί και χωριάτικο λουκάνικο.
Την Πρωτοχρονιά από τα ξημερώματα βγαίνουν οι παρέες των εφήβων «Τα Μπαμπάρια» στους δρόμους του χωριού και γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι.
Κάθε παρέα αποτελείται από 10-15 άτομα, απαραίτητα έχει το γαμπρό και τη νύφη, τον παππού και τη γιαγιά, τον καμπούρη και ίσως ένα γιατρό και έναν παπά. Επίσης έχει δυο ομάδες μάχιμες την εμπροσθοφυλακή και την οπισθοφυλακή, που λέγονται «ουτάτσοι». H νύφη είναι το αξιοπρόσεχτο πρόσωπο της παρέας έχει καλυμμένο το πρόσωπό της για να μην αναγνωρίζεται, κρατεί στο χέρι της μαστίγιο για να, προφυλάγεται, στον λαιμό φοράει γιρλάντα αλόγου με κουδούνια και πολλά στολίδια, διάφορα χαϊμαλιά, πιπεριές και ότι μπορείτε να φανταστείτε. Με τις κινήσεις και το περπάτημά της, προκαλεί τους θεατές.
O γαμπρός είναι καλοντυμένος όμως με προσωπίδα προβιάς και γιλέκο άσπρο, στο χέρι κρατεί μια μαγκούρα καλοφτιαγμένη και σκαλιστή ή ένα καμπυλωτό σανίδι μέρος τον αλετριού, στολισμένο με φούντες πολύχρωμες και κουδουνάκια, σαν χαντζάρα.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του παππού και της γιαγιάς, είναι η μεγάλη καμπούρα και το μπαστούνι αλλά και το βαρύ περπάτημα, ο παππούς φοράει προσωπίδα από προβιά, ενώ η γιαγιά έχει καλυμμένο το πρόσωπό της μ' ένα μαύρο μαντήλι.
O καμπούρης «γκάρμπατς» είναι κακοντυμένος, κουρελιάρης, άσχημος με καμπούρα και είναι ο κακός της παρέας, ο ζαβολιάρης, ο κακομαθημένος, ο κουτοπόνηρος.
Συχνά πειράζει τη νύφη, την τσιμπάει τη φιλάει, και όταν τον τσακώνει ο γαμπρός τον χτυπά στην καμπούρα. Τότε ο καμπούρης πέφτει κάτω, προσποιείται τον ανήμπορο και ότι αδυνατεί να σηκωθεί. Τρέχει ο γιατρός τον προσφέρει τις πρώτες βοήθειες, ο παπάς τον θυμιατίζει αλλά αυτός δεν το κουνάει, ζητάει από τον οικοδεσπότη, να τάξει το ένα δέκατο από τα αγαθά του στα Μπαμπάρια για να σηκωθεί αλλά και να φύγει το κακό από το σπιτικό τους. Ίσως μ' αυτό τον τρόπο θέλει να σατιρίσει τον Τούρκο δυνάστη που εισέπραττε τη δεκάτη από τη σοδειά του γεωργού (ραγιά).
Όλοι οι φύλακες της παρέας «Ουτάτσοι» φορούν στο πρόσωπο τη μάσκα από προβιά, στα πόδια άσπρες περικνημίδες, πουκαμίσα άσπρη και υφαντή μέχρι το γόνατο και γιλέκο από προβιά, στη μέση είναι ζωσμένοι με κουδούνια και στα χέρια κρατούν την «παλίτσα».
Η παρέα συνοδεύεται από οργανοπαίχτες, συνήθως μια γκάιντα, μια φλογέρα, ένα τουμπερλέκι επίσης έχουν και ένα βοηθό που οδηγεί το γαϊδούρι και μαζεύει τα καλούδια.
Σε κάθε σπίτι που επισκέπτονται μπροστά πηγαίνει η εμπροσθοφυλακή για αναγνώριση μήπως είναι κανένας κρυμμένος και προσπαθήσει ν' απαγάγει τη νύφη. Ακολουθούν η νύφη με τον γαμπρό, την γιαγιά με τον παππού και τον καμπούρη.
Τέλος στέκεται φύλακας στην αυλόπορτα η οπισθοφυλακή μην τυχόν και επιχειρήσει κανείς να μπει στην αυλή.

Κάνουν ένα χορό σε κάθε σπίτι, με τον ίδιο χαρακτηριστικό σκοπό την «μπαμπάρτσκα» πιασμένοι από τον ώμο χορεύουν σε αργό ρυθμό την γκάιντα.

Στο τέλος η νύφη φιλάει το χέρι του σπιτονοικοκύρη και αυτός της δωρίζει χρήματα. H δε νοικοκυρά τους δίνει τσίπουρο ή κρασί, ένα κρεμμύδι, ένα λουκάνικο, χοιρινό κρέας και λίγο ψωμί. Έξω ο κόσμος περιμένει στο δρόμο και προσπαθεί με ζαβολιά να τους κλέψει τη νύφη. Οι φύλακες αντιδρούν άμεσα, απομακρύνουν τους μνηστήρες με τις μαγκούρες στο στήθος ψηλά και οριζόντια σπρώχνοντάς τους ήπια ή χτυπώντας τους στα πόδια και στην πλάτη όταν αγριεύουν, αυτό γίνεται καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας, βρίσκονται πάντα σε ετοιμότητα, αντιδρούν άμεσα και είναι σε υπερένταση, έως ότου γυρίσουν σ' όλα τα σπίτια του χωριού και κουραστούν.

Κατευθύνονται στην πλατεία όπου γίνεται τελευταία προσπάθεια να τους απαγάγουν τη νύφη ή να τους αποκαλύψουν τα πρόσωπα.

Τέλος χορεύουν στην πλατεία μπαίνει και ο κόσμος στο χορό και βγάζουν τότε τις προσωπίδες τους.

Παλιότερα γίνονταν πολλές παρέες και όταν τύχαινε να ανταμώσουν γινόταν σωστή μάχη, ποια παρέα Θα κλέψει τη νύφη της άλλης ή ακόμα να βγάλουν τις προσωπίδες των άλλων. Ακόμα και με τα γειτονικά χωριά δημιουργούνταν επεισόδια όπως λένε οι γέροι την ημέρα της Πρωτοχρονιάς.

Την επόμενη μέρα γίνεται τρικούβερτο γλέντι στην πλατεία με λαϊκά όργανα, τρώνε και πίνουν από τα καλούδια που συγκέντρωσαν.
O λαός μας πιστεύει και ιδιαίτερα οι γεωργοί ότι το έθιμο τα Μπαμπάρια έχει σχέση με τη γονιμότητα της γης, την καλλιέργεια και καρποφορία των αγρών. Με το θόρυβο των κουδουνιών ξυπνούν τη γη και ότι αυτά έχουν μαγικές ιδιότητες ώστε να διώχνουν το κακό. Γι αυτό είναι επιθυμία κάθε οικογένειας να φιλοξενήσει στην αυλή τα Μπαμπάρια για να χορέψουν, να τούς δώσει καλούδια να τούς ευχηθεί χρόνια πολλά, καλή χρονιά και πλούσια σοδειά.

Κοινότητα Παπαγιάννης