Ο καιρός της Φλώρινας

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Απίστευτο: Φιλοσκοπιανό gala στην Πτολεμαΐδα

Στην κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας   "Μακεδονικών Συλλόγων" οι συγκεντρωμένοι έκπληκτοι διαπίστωσαν πως παραβρέθηκαν σε μια φιλοσκοπιανή φιέστα, που στόχο είχε να εξυπηρετήσει την προπαγάνδα των ακραίων εθνικιστών στα Σκόπια και το εξωτερικό

Αντιδράσεις στη δυτική Μακεδονία  προκαλεί φιλοσκοπιανό gala, πίσω από το οποίο κρύβεται η «πρέσβειρα» της λεγόμενης «United "Macedonian" Diaspora» στην Ελλάδα Ευγενία Νατσουλίδου και πρόεδροι συγκεκριμένων Πολιτιστικών Συλλόγων της περιοχής, που λειτουργούν ως «δούρειοι ίπποι» της σκοπιανής προπαγάνδας.
 Το Σάββατο 9 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στην Πτολεμαΐδα, κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας Μακεδονικών Συλλόγων, όπου ήταν παρόντες πολλοί εκπρόσωποι συλλόγων από τη δυτική και κεντρική Μακεδονία, οι οποίοι έκπληκτοι διαπίστωσαν πως παραβρέθηκαν σε μια φιλοσκοπιανή φιέστα, που στόχο είχε να εξυπηρετήσει την προπαγάνδα των ακραίων εθνικιστών στα Σκόπια και το εξωτερικό.

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε μάλιστα και ο αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας κ. Παύλος Τσότσος, που όταν αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε πέρασε στην... «αντεπίθεση», επισημαίνοντας από το μικρόφωνο πως η «Μακεδονία ήταν, είναι και θα παραμείνει ελληνική».

Η τοποθέτηση του κ.Τσότου, προκάλεσε την αντίδραση της «πρέσβειρας» που του επιτέθηκε με προκλητικό post στο προσωπικό της ιστολόγιο. «Μόνη παραφωνία ήταν κάποιος από τους καλεσμένους από την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Σημ.: αντιπεριφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας) που, στον ασήμαντο λόγο του προς τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα όπου έγινε το γλέντι, κάτι ψέλλισε περί «ελληνικότητας της Μακεδονίας».

«Απορώ τι δουλειά είχε σε αυτό το γλέντι αυτός ο κύριος» έγραψε, αποκαλύπτοντας πως στόχος της εκδήλωσης ήταν: «Η διατήρηση και προβολή των παραδόσεων, της γλώσσας, της ιστορίας του τόπου μας και της αναγνώρισης και το σεβασμό των δικαιωμάτων μας ως αυτόχθονα λαό της Μακεδονίας». Δηλαδή αναγνώριση μειονότητας «μακεντόνετς» στη χώρα μας, αφού σύμφωνα με την ίδια, και τους λίγους που την ακολουθούν, οι Μακεδόνες δεν είναι Έλληνες αλλά Σκοπιανοί.

Στόχος της ομάδας Νατσουλίδου, που χρηματοδοτείται και διατηρεί ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας, από την πλέον εθνικιστική και ισχυρή οργάνωση σκοπιανών των ΗΠΑ, είναι η δημιουργία φορέα που θα περιλαμβάνει πολιτιστικούς συλλόγους της Μακεδονίας  που με πρόσχημα τη διατήρηση της παράδοσης θα εξυπηρετεί πλήρως τους στόχους της σκοπιανής προπαγάνδας.

Να σημειωθεί πως η πρόσφατη ίδρυση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδόνων, που μέσα στους στόχους της είναι η αντίκρουση της φιλοσκοπιανής προπαγάνδας και η προάσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, έχει θορυβήσει αυτούς που «ονειρεύονται» τα Σκόπια έως τον Όλυμπο  και τους εαυτούς τους καταπιεσμένους –και ενίοτε εμβασματούχους από το εξωτερικό- «μακεντόνετς» όπως η Νατσουλίδου.

Η «πρέσβειρα» ήταν αυτή που πριν από ενάμιση χρόνο επιχείρησε να «φιμώσει» το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, αλλά στο δικαστήριο παραδέχτηκε ευθέως πως λαμβάνει χρηματικά εμβάσματα από οργανώσεις Σκοπιανών του εξωτερικού. Η ίδια μάλιστα τότε, είχε  απειλήσει πως θα προσφύγει κατά του ΘΕΜΑτος στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο, επειδή την αποκάλεσε … «πράκτορα». Χαρακτηρισμό που επιβεβαιώθηκε πλήρως, κατά την ακροαματική διαδικασία, που απάλλαξε την εφημερίδα.

Να σημειωθεί πως στις Ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου, η εκπρόσωπος της λεγόμενης «United ‘’Macedonian’’ Diaspora» στη χώρα μας, ζήτησε από τους  λιγοστούς φιλοσκοπιανούς της Μακεδονίας, που δηλώνουν «Μακεντόνετς» και όχι Έλληνες, να στηρίξουν στην κάλπη το τουρκόφρονο DEB.
http://www.protothema.gr/greece/article/460615/adidraseis-sti-dutiki-makedonia-logo-filoskopianou-gala-stin-aridaia/

Ο Καπετάν Ναούμης έρχεται στη Φλώρινα

Και ποιος μαθητής, που φοίτησε στα δημοτικά σχολεία της Φλώρινας, δεν τραγούδησε το τραγούδι του Καπετάν Ναούμη. Ένα τραγούδι δημοτικό, αλλά και σχολικό, που αφηγείται το κατόρθωμα του Καπετάν Ναούμη, που απήγαγε τον τούρκο Καϊμακάμη (Έπαρχο) της Φλώρινας.


Μια από τις παραλλαγές του τραγουδιού είναι η παρακάτω: «Ναούμης πάει στην Φλώρινα/ μωρέ Φλώρινα/ άιντε με εξήντα παλικάρια/ γεια σου Ναούμη Καπετάνιε/ ήτανε μέρα Κυριακή/ μωρέ Κυριακή/ άιντε ημέρα ραμαζάνι/ γεια σου Ναούμη παλικάρι/ Ναούμης πάει στην Φλώρινα/ μωρέ Φλώρινα/ πιάνει τον καϊμακάμη/ γεια σου Ναούμη Καπετάνιε/ παιδιά γιατί είστε λέροβα/ άιντε γιατί είστε λερωμένα/ με ασήμι φορτωμένα/ Είμαστε από την κλεφτουριά/ άιντε είμαστε λερωμένα/ μέσα στο αίμα βουτηγμένα».
 Ποιος όμως ήταν η Καπετάν Ναούμης; Ήταν ένας κλεφταρματολός, που έδρασε στην Δυτική Μακεδονία το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και η ζωή του και τα κατορθώματά του μπερδεύονται στους θρύλους και την ιστορία. Ανήκει και αυτός στους τελευταίους της Κλεφτουριάς. Το όνομά του ήταν Ναούμ Ορλίνης και γεννήθηκε στο χωριό Ιεροπηγή, που βρίσκεται κοντά στα  Κορέστεια, μεταξύ Φλώρινας και Καστοριάς. Τα Κορέστεια τότε ήταν μια περιοχή που έβγαζε πολλούς κλέφτες και χτίστες. Μια παράδοση που συνεχίστηκε και κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, καθώς πολλοί καπετάνιοι όπως ο Κώτας, ο Νταλίπης, αλλά και μερικοί βούλγαροι βοεβόδες κατάγονταν από τα Κορέστεια.  
Ο Ναούμης Ορλίνης, όταν τελείωσε το δημοτικό σχολείο, άρχισε να εργάζεται σε ένα συνεργείο χτιστών. Οι χτίστες ήταν συγχωριανοί του και δούλευαν στην Αθήνα. Τον χειμώνα επέστρεφαν στο χωριό τους. Όταν ο Ναούμης έγινε δεκαέξι χρονών εργαζόταν, ως βοηθός χτίστη στην Αθήνα. Σε ένα διάλειμμα άκουσε κάποιους εργάτες να συζητούν και να λένε να παρατήσουν την δουλειά και να φύγουν πίσω στην Μακεδονία, για να ζήσουν από την ληστεία. Ο Ναούμης πέταξε τα εργαλεία, αποχαιρέτησε τους συγχωριανούς του και έφυγε με τους υποψήφιους κλέφτες.
Ο Ναούμης ήταν γενναίος, αλλά είχε και ηγετικά προσόντα. Έγινε καπετάνιος μιας μεγάλης ομάδας κλεφτών και έγινε γνωστός σε όλη την Δυτική Μακεδονία. Ήταν ο προστάτης των χριστιανών και στα χωριά τον δέχονταν με ενθουσιασμό. Ήταν ο «Αετός των βουνών», όρο που τον δανείστηκε πολύ αργότερα και ο Παύλος Μελάς, και όλους τους παλιούς κλέφτες της Δυτικής Μακεδονίας, τους ονόμαζε «Σταυραετούς».
Το 1878, οι Ρώσοι με την Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, παραχωρούσαν την Μακεδονία στην Βουλγαρία. Οι Μακεδόνες ξεσηκώθηκαν και επαναστάτησαν, επειδή δεν δέχονταν τα σχέδια των Ρώσων. Οι πρώτοι επαναστάτες αποβιβάστηκαν στην παραλία της Κατερίνης, και στο Λιτόχωρο κήρυξαν την επανάσταση. Επαναστάτησε και η Δυτική Μακεδονία, και στο  όρος Βούρινο σχηματίστηκε η «Προσωρινή Κυβέρνηση της εν Μακεδονία επαρχίας Ελιμείας». Αρχηγός των επαναστατών ήταν ο Καπετάν Μπρούφας και μαζί του ήταν ο Καπετάν Ναούμης, ο Καπετάν Ζούρκας και ο Καπετάν Νταλίπης από τα μέρη μας, και μαζί με άλλους οπλαρχηγούς πολέμησαν τον τουρκικό στρατό. Ο Καπετάν Ναούμης πολέμησε στο Μουρίκι, στο Σινιάτσικο, στο Βίτσι και στο Περιστέρι. Και όταν απέτυχε η επανάσταση στο Λιτόχωρο, οι οπλαρχηγοί της Δυτικής Μακεδονίας συνέχισαν να μάχονται μέχρι που έπεσαν τα χιόνια στα βουνά και τον χειμώνα αποσύρθηκαν στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι ήταν κλέφτες και ληστές, που έγιναν αγωνιστές μιας επανάστασης, που ελάχιστα βοηθήθηκε από την κυβέρνηση της Ελλάδας. Ο Καπετάν Ναούμης έμεινε στην ιστορία της Φλώρινας από την απαγωγή του τούρκου Καϊμακάμη. Ένας θρύλος, που έγινε τραγούδι. Ένα γεγονός που το μπέρδεψε ο θρύλος και δυσκολεύει την ιστορική αλήθεια. Η απαγωγή έγινε το 1881. Ποιο όμως ήταν το κίνητρο; Άλλοι μιλάνε για λύτρα και άλλοι εντάσσουν το γεγονός στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Για άλλους ο Καπετάν Ναούμης ήταν ληστής και για άλλους εθνικός ήρωας. Αυτά συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχουν ιστορικά τεκμήρια, παρά μόνο θρύλοι για ηρωικές πράξεις, όπως αυτή που θέλει τον Καπετάν Ναούμη στα νιάτα του να αφοπλίζει μια διμοιρία τούρκων στρατιωτών, με ένα μόνο κουμπούρι, που κρατούσε στο χέρι του και απειλούσε εξ επαφής τον τούρκο αξιωματικό. 

 
Σχετικά με την απαγωγή υπάρχουν αρκετές εκδοχές.  Μια εκδοχή είναι αυτή που μου αφηγήθηκε ο αείμνηστος Λάζαρος Γούναρης, παλιός Φλωρινιώτης, που γνώριζε καλά τα δρώμενα της πόλης. Μου αφηγήθηκε ό,τι άκουσε από τον παππού του. Η ιστορία έχει ως εξής. Μετά την επανάσταση του 1878, ο Καπετάν Ναούμης είχε πολλούς δικούς του ανθρώπους στην Φλώρινα. Και όταν αποφάσισε να απαγάγει τον Καϊμακάμη είχε ειδοποιήσει τους συνεργάτες του. Ο Καϊμακάμης έμενε στην σημερινή οδό Βασιλέως Γεωργίου. Το σπίτι του ήταν απέναντι από το ιερό του ναού του Αγίου Παντελεήμονος. Σήμερα είναι μια πολυκατοικία δίπλα από το βιβλιοπωλείο της Μητρόπολης «Η έλαφος». Ήταν Κυριακή και Ραμαζάνι. Κατά την διάρκεια του Ραμαζανιού οι μουσουλμάνοι από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου δεν τρώνε. Το βράδυ όμως τρώνε καλά. Ο Καϊμακάμης είχε καλέσει μερικούς φίλους του για να δειπνήσουν όλοι μαζί στο σπίτι του. Έξω από το σπίτι του υπήρχαν δυο μεγάλα φανάρια πετρελαίου για να φωτίζουν τον δρόμο. Στην είσοδο φύλαγαν δυο τζανταρμάδες (τούρκοι χωροφύλακες). Ο Καπετάν Ναούμης ειδοποίησε τον Γούναρη, που έμενε στον ίδιο δρόμο στην γωνία στο ποτάμι, τον Λουκίδη, που έμενε απέναντι από τον Καϊμακάμη και τον Μούλη, που έμενε πιο μέσα στην σημερινή οδό Μητροπόλεως. Τους ενημέρωσε για την απαγωγή. Τους είπε ότι μόλις σπάσουν τα φανάρια και σκοτεινιάσει ο δρόμος να μη βγει κανένας χριστιανός από το σπίτι του. Οι άνδρες του Καπετάν Ναούμη αιφνιδιαστικά έσπασαν τα φανάρια, σκότωσαν τους φύλακες και όρμησαν μέσα στο σπίτι. Άρπαξαν τον καϊμακάμη και έφυγαν από την γέφυρα, κατευθύνθηκαν προς το Διαμάντι (οδός Γιαννοπούλου) και από το Γιάζι στο βουνό. Αυτά άκουγε από τον παππού του ο Λάζαρος Γούναρης, αλλά δεν άκουσε ποτέ για λύτρα, αλλά ούτε για την τύχη του καϊμακάμη. 
Μια άλλη εκδοχή είναι αυτή που μου αφηγήθηκε ο αείμνηστος Γεώργιος Παπαγεωργίου, που την είχε ακούσει από την γιαγιά του. Είναι ακριβώς η ίδια ιστορία, με την διαφορά ότι η απαγωγή έγινε από το σπίτι του Νάστη, όπου νοίκιαζε ο Καϊμακάμης. Τι σπίτι αυτό είναι δίπλα στο σπίτι του Παπαγεωργίου στην Λεωφόρο Ελευθερίας (Βλέπε φωτογραφία). Τα ερείπια αυτού του σπιτιού υπάρχουν και σήμερα. Οι περισσότεροι Φλωρινιώτες αυτό το σπίτι υποδεικνύουν όταν μιλάν για την απαγωγή.
Η τρίτη εκδοχή είναι αυτή που αναφέρει ο Κρητικός  οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα, Ιωάννης Καραβίτης, ο οποίος άκουσε για την απαγωγή, 25 χρόνια αργότερα. Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του ότι η απαγωγή έγινε στους Μύλους του Σαπουντζή, καθώς το Ραμαζάνι έτυχε το καλοκαίρι και αυτοί πήγαν για δροσερό αέρα στην εξοχή. Μαζί με το Καϊμακάμη απήγαγαν και το εισαγγελέα της Φλώρινας. 
Και οι τρεις εκδοχές είναι ίδιες διαφέρουν όμως ως προς τον τόπο. Η πρώτη εκδοχή θέλει να έγινε η απαγωγή από ένα σπίτι στην σημερινή οδό Βασιλέως Γεωργίου. Η δεύτερη σε σπίτι στην Λεωφόρο Ελευθερίας, και η τρίτη στους Μύλους του Σαπουντζή.
Ο Γεώργιος Μόδης, στο διήγημά του «Ναούμης πάει στην Φλώρινα», περιγράφει την απαγωγή με τον καλύτερο τρόπο και μάλιστα ιστορικά τεκμηριωμένο. Δεν αναφέρει σε ποιο σπίτι έγινε η απαγωγή, αλλά από τις περιγραφές φαίνεται ότι είναι σπίτι στην Λεωφόρο Ελευθερίας, που η αυλή του έφτανε μέχρι τους πρόποδες του βουνού. Γράφει λοιπόν ο Μόδης, ότι ο Καϊμακάμης ήταν ένας νέος άνδρας, που ήρθε με μετάθεση από την Κωνσταντινούπολη. Ζήτησε από τον Καπετάν Ναούμη να παραδοθεί σε δέκα ημέρες. Ο Καπετάν Ναούμης πήγε την δεκάτη τέταρτη ημέρα, όχι για να παραδοθεί, αλλά για να απαγάγει τον Καϊμακάμη. Μαζί του ήταν και Καπετάν Ζούρκας. Τρόμαξαν οι Αγάδες, οι Μπέηδες και ο Καϊμακάμης, από τους άγριους κλέφτες. Αυτοί άρπαξαν μερικούς και τον Καϊμακάμη και έφυγαν προς το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονος, όπου έριξαν δυο ομοβροντίες με όλα τα τουφέκια τους σπέρνοντας πανικό στον τουρκικό πληθυσμό της Φλώρινας. Έξω από την Φλώρινα στον δρόμο προς την Καστοριά σκότωσαν μερικούς Αγάδες για να παραπλανήσουν τα τουρκικά αποσπάσματα και άλλαξαν πορεία. Πέρασαν από τον κάμπο στο βουνό Καϊμαξαλάν και από εκεί στο Μορίχοβο, όπου κρύφτηκαν σε ένα δάσος και άρχισαν τις διαπραγματεύσεις. Τελικά πήραν τα λύτρα και έδωσαν πίσω τον Καϊμακάμη. Έναν χρόνο αργότερα, το 1882, ο Καπετάν Ναούμης σκοτώθηκε σε μια μάχη. Αυτά γράφει ο Μόδης για τον Καπετάν Ναούμη, και εδώ τελειώνει η ιστορία του, καθώς δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για την ζωή του. Ο Καπετάν Ναούμης Ορλίνης ήταν ένας από τους τελευταίους της Κλεφτουριάς. 
 Γράφει ο Δημήτρης Μεκάσης

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2015

Το “εξωτερικό” Ιατρείο του Τσάλτζιλαρ-Φιλώτα- το 1922.

Στη φώτο μας, ασθενής από το Κιοσελέρ-Αντίγονο, μεταφέρεται, εσπευσμένως, με το.. ταχυκίνητο μέσο, “ Ντομούζ  αραμπά”,  (έτσι ονομάζονταν ο τύπος του δίτροχου κάρου με τις γεμάτες ξύλινες ρόδες), στο κοντινό ιατρείο της Κοινότητας Τσάλτζιλαρ (Φιλώτας), που ευτυχώς διέθετε ένα γιατρό και μια νοσοκόμα, την κ., Βογιατζή, κάτοικο του χωριού. Οι πληροφορίες μας λένε, πως, η νοσοκόμα Βογιατζή, με κάποιες πρόσθετες διατριβές εκτελούσε με επιτυχία και χρέη Μαίας, στην περιοχή.
Αν η κατάσταση του ασθενή ήταν σοβαρή και πέρα από τις δυνατότητες του ιατρείου, ο ασθενής μεταφέρονταν, με το ίδιο ταχυκίνητο μέσον των 2 βοών (κατά το ίππους της σήμερον, όπως θα λέγαμε) , στο Νοσοκομείο, Άγιος Χαράλαμπος, των Καϊλαρίων –Πτολεμαϊδος για σοβαρότερη κλινική θεραπεία..
Η ύπαρξη του Ιατρείου Τσάλτζιλαρ και η πολύτιμη προσφορά των αναφερόμενων –Γιατρού και Νοσοκόμας- ήταν τεράστια για την εποχή και την ευρύτερη  περιοχή του Τσάλτζιλαρ.
Θα πρέπει ακόμα να σημειώσουμε, πως και τα δύο αναφερόμενα  χωριά ανήκαν, την εποχή εκείνη στην Επαρχία Εορδαίας, πριν γίνει  ο, δια της σαλαμοποίησης, αποδεκατισμός τους, από την Εορδαία, ώστε, από τα 42 χωριά που την απάρτιζαν να μείνουν σήμερα τα 24 και τα υπόλοιπα να προσαρτηθούν στις ενότητες, Κοζάνη, Φλώρινας και .. Έδεσσας.……
Δεν έφτανε ο ξεριζωμός με τις ταλαιπωρίες και τα προβλήματα διαβίωσης των προσφύγων, προστέθηκαν τώρα και οι ασθένειες.
 Γιώργος Ι. Καζαντζής.
  Δημοσιεύτηκε στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1358 / 30 Ιανουαρίου 2013, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη.
http://tzokazan.blogspot.gr/search?updated-max=2013-02-05T13:15:00-08:00&max-results=7&start=119&by-date=false 

Ο θερισμός σιταριού στην Κοινότητα Φιλώτα το 1950.

Όπως, θα θυμούνται οι παλαιοί, ο θερισμός στην περιοχή μας γίνονταν με δύο τρόπους:

1.* Με το δρεπάνι, ή, κατά την Ποντιακή, το καγάν και ως επί το πλείστον από γυναίκες, λόγο της ευκινησίας τους.. Στην περίπτωση αυτή, οι άνδρες μάζευαν τα στάχια και τα έδεναν σε δέματα, με στάχυα βρίζας και στη συνέχεια τα μετέφεραν σε σωρούς, τις λεγόμενες θημωνιές σε σχήμα σταυρού, με στόχο, τόσο, για την ολοκλήρωση του θερισμού των σίτο-καλλιεργήσιμων χωραφιών τους, όσο και για να ξεραθούν, ακόμα περισσότερο, ο καρπός και τα στάχυα, πράγμα που θα τους βοηθούσε, κατά τον αλωνισμό, για την εύκολη απόσπαση του καρπού από το τσόφλι (φλούδα) και την γρήγορη κοπή του σταχιού σε μικρά τεμάχια, τα λεγόμενα σανό, ή, όπως τα ξέρουμε οι περισσότεροι, τα άχυρα, που τα χρησιμοποιούσαν  οι αγρότες  για την τροφή των ζώων τους κατά την χειμερινή περίοδο.
 Χαρακτηριστικός είναι, φίλες και φίλοι, το γεγονός διαλόγου, ενός “όψιμου” (λόγω επιδότησης) κτηνοτρόφου, που παραπονέθηκε στην παρέα του, πως, οι αγελάδες του δεν τρώνε άχυρα παρά μόνο πρασινάδα και τριφύλλι, οπότε ένας ετοιμόλογος φίλος της παρέας τον .. συμβούλευσε (με όλη τη σοβαρότητά του) να τις βάλει πράσινα γυαλιά για το βλέπουν πράσινο και να το.. τρώνε.   
2.* Με την κόσα  Στην περίπτωση αυτή, οι ρόλοι μεταξύ γυναικών και ανδρών αντιστρέφονταν και για τον θερισμό οι άνδρες χρησιμοποιούσαν την κόσα, που χρειάζονταν δύναμη, ή, αν θέλετε, συνδυασμό δύναμης και επιδεξιότητας στο χειρισμό της, ενώ οι γυναίκες περιορίζονταν στο μάζεμα και το δέσιμο των σταχιών.
Ο 2ος τρόπος ήταν ο πιο συνηθισμένος, για οικογένειες που υπήρχαν άνδρες στο σπίτι, δεδομένου ότι, ήταν πιο αποτελεσματικός (γρήγορος).
Υπήρχαν όμως και μερικές “ καπάτσες” γυναίκες, που συναγωνίζονταν τους άνδρες στο θερισμό με την κόσα.
 Ίσως, η έλλειψη αντρών στην οικογένεια, ή ακόμα και η απασχόληση τους σε άλλες πιο επείγουσες εργασίες, να επέβαλαν την δραστηριότητά τους αυτή, πολλές φορές, βλέπετε, “ανάγκες και … Θεοί πείθονται”
Στη φώτο μας, η οικογένεια Φωκά, από το Φιλώτα, Μάνα και θυγατέρες στο δύσκολο αγώνα για την
επιβίωση, τότε που δεν υπήρχαν, ούτε θεριστικές, ούτε αλωνιστικές μηχανές, παρά μόνο τα χεράκια της αγρότισσας, του αγρότη και τα ευλογημένα ζώα τους, που τόσο κόπιαζαν για να τους βοηθήσουν στο δύσκολο και επίπονο έργο τις διαβίωσής τους....
Στη γεωκτηνοτροφική Πτολεμαϊδα, ο Ιούλιος, ή χορτοθέρτς στην Ποντιακή, ήταν ο 1ος μήνας που άρχιζαν οι αγρότες να εισπράττουν κάποιο μέρος από τα εισοδήματα τους ή, αν θέλετε, ένα μικρό μέρος των κόπων τους που τους εξασφάλιζε (όχι πάντα) το ψωμάκι της οικογένειας και κάτι ψίχουλα για την πληρωμή ελάχιστων χρεών.
Στη Βιομηχανική Πτολεμαϊδα, ο μήνας Ιούλιος ήταν, ο μήνας του δώρου για την εξασφάλιση των θερινών διακοπών-παραθαλάσσιων  ή μη- και αυτό κόπηκε για χάρη της… ισοστάθμισης των δύο εποχών… 
 Γιώργος Ι. Καζαντζής.
 ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ στον ΕΟΡΔΑΪΚΟ ΠΑΛΜΟ, στο φύλλο 1431 / 02-07-2014, σελίδα 23, ημέρα Τετάρτη

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

The German Thrust across Southern Yugoslavia The Invasion and Battle for Greece (Operation Marita)

Γερμανοί αξιωματικοί στη Βεύη
The Break-Through to Kozani

By the morning of 10 April the XL Panzer Corps had finished its preparations for the continuation of the offensive. A reconnaissance battalion of the SS regiment that had been sent ahead did not encounter any strong opposition until it reached the area east of Florina. Against all expectations, the enemy had left open the Monastir Gap. The Germans did not hesitate to exploit their advantage and continued the advance in the direction of Kozani.

First contact with British troops was made north of Vevi at 11:00 on 10 April. An intercepted radio message indicated that the British command was surprised by the swiftness of the SS regiment's thrust and gave orders for immediate withdrawal from the Vermion Position. The SS troops seized Vevi on 11 April, but were stopped a short distance south of that town, where strong Australian forces held the dominating heights overlooking the pass road. During the next day the SS regiment reconnoitered the enemy positions and at dusk launched a frontal attack against the pass. After heavy fighting the Germans overcame the enemy resistance and broke through the defile.

On 13 April the XL Panzer Corps commander ordered mobile elements of the 9th Panzer Division to pursue the withdrawing British forces to Kozani and cut off their communications with Verroia, situated along the southeastern foothills of the Vermion Range. The SS regiment was given the mission of cutting off the Greek First Army's route of withdrawal from Albania by driving westward and taking possession of the Kastoria area.

During the early afternoon of 13 April the 33d Panzer Regiment of the 9th Panzer Division entered Ptolemais, a town midway between Vevi and Kozani. The arrival of the German forces was greeted by heavy shelling from the hills south and southeast of the town. German reconnaissance patrols reported that the road bridge situated about 500 yards south of Ptolemais had been blown up by the British and that a ditch filled with water cut across the low ground on both sides of the road. The ditch was six feet wide and three feet deep and had soft shoulders. It constituted a perfect antitank obstacle. The patrols came under heavy fire from artillery, antitank, and machine guns emplaced on the high ground overlooking the road.

The regimental commander sent out two patrols to find a road that bypassed the ditch. Two side roads were discovered, one of which was impassable for armored vehicles since a bridge leading across the river had been demolished and steep dams dominated both banks. The other road bypassing the ditch to the west led through a swamp interspersed with several ditches but seemed passable even though there was no trace of recent vehicular traffic. Most of this road-stretch across the swamp was in plain view of the British.

The regimental commander chose the latter route for his axis of advance because it offered a possibility to envelop the enemy's dominating positions and strike his flank. The approach across the swamp was very difficult and had to be made at a walking pace under intermittent fire from British tanks and antitank guns. As soon as the first German tanks came within striking distance, they opened fire and drove off the enemy vehicles, knocking out two of them.

After having crossed the swamp the German armor deployed. Seven tanks were stuck and followed later. Speed was of the essence if the plan of attack was to succeed and the enemy was to be prevented from withdrawing. This part of the plan was complicated by the difficult terrain which rose abruptly and was broken in places. At the same time the British stepped up their artillery and antitank fire. As dusk was setting in, the German tanks assembled and suddenly emerged on the British flank with all guns ablaze. The British tanks turned about and a violent engagement developed, the result of which could not be accurately gauged because of growing darkness.

Two British self-propelled antitank guns were engaged at less than 200 yards' distance, while trying to escape. They were knocked out and a few supply trucks were captured. Some of the British tanks set up smoke screens to further reduce visibility and thus cover their withdrawal. As darkness covered the battlefield the Germans observed explosions in the distance and noticed that the enemy artillery fire was decreasing.

The plan to push on to Kozani had to be abandoned because the German tanks had expended almost all their ammunition. Some tanks had no gasoline left, while the rest had only enough for about ten miles. The British had lost their hill positions, abandoning thirty-two tanks and antitank guns as well as a number of trucks. The Germans lost 2 Mark IV, 1 Mark II, and 1 Mark I tanks in the engagement. This was the first and last tank battle that took place during the Greek campaign.

By the morning of 14 April the spearheads of the 9th Panzer Division reached Kozani. That same evening the division established a bridgehead across the Aliakmon River, but an attempt to advance beyond this point was stopped by intense enemy fire. For the next three days the 9th Panzer Division advance was stalled in front of the strongly fortified mountain positions held by the British.

The Withdrawal of the Greek First Army

The position of the Greek First Army, still fighting in Albania, was seriously jeopardized by the rapid advance of the XL Panzer Corps via Florina and by the British withdrawal to positions behind the Aliakmon. The Greek command therefore had to come to grips with the necessity of withdrawing southward from Albania. However, it was not until 13 April that the first Greek elements began to withdraw toward the Pindus Mountains. On the next day an advance detachment of the 73d Infantry Division encountered Greek troops withdrawing from Albania across the Pindus Mountains into the area west of Kastoria. Heavy fighting took place on that and the following day, especially at Kastoria Pass, where the Germans blocked the Greek withdrawal, which by then extended to the entire Albanian front, with the Italians in hesitant pursuit.

On 19 April the 1st SS Regiment which had meanwhile reached Grevena was ordered to advance southeastward in the direction of Yannina to cut off the Greeks' route of withdrawal to the south and complete their encirclement. This mission was accomplished by 20 April, following a pitched battle in the 5,000 foot high Metsovon Pass in the Pindus Mountains. Realizing the hopelessness of the situation, the Greek commander offered to surrender his army, which then consisted of fourteen divisions. After brief negotiations, which, on strict orders from Hitler, were kept secret from the Italians, the surrender was accepted with honorable terms for the defeated. In recognition of the valor with which the Greek troops had fought, their officers were permitted to retain their side arms. The soldiers were not treated as prisoners of war and were allowed to go home after the demobilization of their units.

For reasons of prestige Mussolini insisted that the Greeks also surrender to the Italians. Hostilities between the Greeks and Italians continued for two more days, and on 23 April the Greek commander signed a new surrender agreement which included the Italians.
http://www.feldgrau.com/greecewar.html 

Η επίθεση των Γερμανών στην περιοχή της Φλώρινας


Στις 6 Απριλίου 1941, οι γερμανικές στρατιές εισέβαλαν ταυτόχρονα στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Στα οχυρά της γραμμής Μεταξά συνάντησαν πεισματική αντίσταση από τις ελληνικές φρουρές. Την ίδια στιγμή όμως, ο γιουγκοσλαβικός στρατός αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και διαλύθηκε κάτω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του γερμανικού 40ου Τεθωρακισμένου Σώματος. Ο κρίσιμος διάδρομος Μοναστηρίου-Κοζάνης, έμεινε τελείως ακάλυπτος. Μπροστά στον διαγραφόμενο κίνδυνο, η ελληνοβρετανική ηγεσία, (στρατηγός Ουίλσον και υπ” αυτόν ο Έλληνας στρατηγός Χρ. Καράσσος) προώθησε βιαστικά δυνάμεις, για να καλύψουν το ρήγμα. Σ’ αυτές τις δυνάμεις περιλαμβάνονταν, μια από τις καλύτερες μονάδες του Ελληνικού Στρατού, η Μεραρχία Ιππικού, υπό τον υποστράτηγο Γεώργιο Στανωτά. Η μεραρχία είχε λάβει μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και είχε καταγράψει στο ενεργητικό της αρκετές επιτυχίες, μεταξύ αυτών και τη συμμετοχή της στην διάλυση της επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας αλπινιστών «Τζούλια». Σύντομα έφθασε στο όρος Βαρνούς, δυτικά της Φλώρινας, αποκλείοντας τον πλέον σημαντικό δρόμο, που οδηγούσε στην Κρυσταλλοπηγή, στην Κορυτσά και στην Καστοριά.

Η επίθεση των Γερμανών
Στις 10 Απριλίου, οι Γερμανοί διενήργησαν αναγνωριστική επίθεση. Η ελληνική αντίσταση όμως, δεν τους επέτρεψε να προχωρήσουν. Την επομένη, τμήματα της 73ης γερμανικής Μεραρχίας, εξόρμησαν από την πόλη της Φλώρινας. Πλησιάζοντας τις ελληνικές γραμμές, βλήθηκαν από τους ιππείς που είχαν αφιππεύσει και μάχονταν ως πεζοί και από το ελαφρύ και το βαρύ πυροβολικό της Μεραρχίας Ιππικού. Η σύγκρουση γενικεύθηκε, όταν οι Γερμανοί αναπτύχθηκαν και ανταπέδωσαν τα πυρά.

 Η ακρίβεια του πυροβολικού
 Οι εύστοχες βολές των Ελλήνων πυροβολητών και η δυσκολία των Γερμανών να κινηθούν πάνω στα χιονισμένα και άγνωστα σε αυτούς υψώματα, όπου παραμόνευε ο θάνατος, δημιούργησαν γρήγορα άσχημες συνθήκες για τους επιτιθέμενους. Παρ’ όλα αυτά, οι Γερμανοί πολέμησαν με πείσμα, προσπαθώντας να εκβιάσουν τη διάβαση. Όμως εκείνη την ημέρα αντιμετώπιζαν σκληροτράχηλους βετεράνους του Αλβανικού Μετώπου και όχι απρόθυμους Γιουγκοσλάβους στρατιώτες. Επειδή οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να πετύχουν κάποια πρόοδο, διέπραξαν το σφάλμα να επικεντρώσουν την προσπάθειά τους σε μια μετωπική έφοδο πεζών κατά μήκος του δρόμου, ο οποίος όμως ήταν κάτω από το προετοιμασμένο πυρ του ελληνικού πυροβολικού. Το τελευταίο άρχισε με τη γνωστή του χειρουργική ακρίβεια να σκορπίζει τον θάνατο στους αλλόφρονες Γερμανούς. Η κατάσταση χειροτέρεψε για τους επιτιθέμενους, όταν ένας ουλαμός ιππέων ελίχθηκε, ώστε να αποκόψει την οδό οπισθοχώρησης του εχθρού. Οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα άρματα και τα τεθωρακισμένα οχήματά τους στον βαλλόμενο στενό δρόμο. Βλέποντας τους ελληνικούς ελιγμούς και καθώς έπεφταν νεκροί, ο ένας μετά τον άλλον, από τα ελληνικά πυρά, άρχισαν να χάνουν το ηθικό τους.
Οι διοικητές τους διέταξαν αναδίπλωση. Η ελληνική διοίκηση διέταξε άμεση αντεπίθεση. Προφανώς οι Γερμανοί να μην κατάλαβαν τι σήμαινε η διαταγή των Ελλήνων ομαδαρχών «σύρατε σπάθην». Όταν όμως είδαν τους ιππείς να ορμούν εναντίον τους, κραδαίνοντας τα σπαθιά τους, κατάλαβαν ότι ένας δρόμος υπήρχε μόνο γι’ αυτούς, εκείνος της υποχώρησης! Σύντομα οι οπισθοχωρούντες Γερμανοί τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς τη Φλώρινα. Στις παρυφές της πόλης όμως, ανασυντάχθηκαν και ενισχύθηκαν, σχηματίζοντας μια γραμμή άμυνας. Μπροστά σε αυτή σταμάτησαν οι Έλληνες ιππείς και αναδιπλώθηκαν. Τις δύο επόμενες ημέρες, 12 και 13 Απριλίου, οι Γερμανοί δεν τόλμησαν καν να πλησιάσουν τις ελληνικές θέσεις! Ποιος τους εγγυάτο ότι εκεί, στις άγριες χιονισμένες πλαγιές, δεν τους περίμεναν οι «τρελοί» με τα σπαθιά στα χέρια; Ο Ελληνογερμανικός πόλεμος τελείωσε με ήττα των Ελλήνων. Ωστόσο η μέρα που τα άλογα κυνηγούσαν τα άρματα, έμεινε χαραγμένη στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.. 
Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός.
http://www.mixanitouxronou.gr/i-machi-pou-ellines-ippis-esiran-tin-spathin-ke-anagkasan-se-ipochorisi-tous-germanous/



http://www.hellasforce.com/blog/p-karika-i-diaspasi-tou-ellinikou-metopou-sti-ditiki-makedonia/

Στις 6 Απριλίου 1941, οι γερμανικές στρατιές εισέβαλαν ταυτόχρονα στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Στα οχυρά της γραμμής Μεταξά συνάντησαν πεισματική αντίσταση από τις ελληνικές φρουρές. Την ίδια στιγμή όμως, ο γιουγκοσλαβικός στρατός αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και διαλύθηκε κάτω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του γερμανικού 40ου Τεθωρακισμένου Σώματος. Ο κρίσιμος διάδρομος Μοναστηρίου-Κοζάνης, έμεινε τελείως ακάλυπτος. Μπροστά στον διαγραφόμενο κίνδυνο, η ελληνοβρετανική ηγεσία, (στρατηγός Ουίλσον και υπ” αυτόν ο Έλληνας στρατηγός Χρ. Καράσσος) προώθησε βιαστικά δυνάμεις, για να καλύψουν το ρήγμα. Σ’ αυτές τις δυνάμεις περιλαμβάνονταν, μια από τις καλύτερες μονάδες του Ελληνικού Στρατού, η Μεραρχία Ιππικού, υπό τον υποστράτηγο Γεώργιο Στανωτά. Η μεραρχία είχε λάβει μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και είχε καταγράψει στο ενεργητικό της αρκετές επιτυχίες, μεταξύ αυτών και τη συμμετοχή της στην διάλυση της επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας αλπινιστών «Τζούλια». Σύντομα έφθασε στο όρος Βαρνούς, δυτικά της Φλώρινας, αποκλείοντας τον πλέον σημαντικό δρόμο, που οδηγούσε στην Κρυσταλλοπηγή, στην Κορυτσά και στην Καστοριά....

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/i-machi-pou-ellines-ippis-esiran-tin-spathin-ke-anagkasan-se-ipochorisi-tous-germanous/
Στις 6 Απριλίου 1941, οι γερμανικές στρατιές εισέβαλαν ταυτόχρονα στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Στα οχυρά της γραμμής Μεταξά συνάντησαν πεισματική αντίσταση από τις ελληνικές φρουρές. Την ίδια στιγμή όμως, ο γιουγκοσλαβικός στρατός αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και διαλύθηκε κάτω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του γερμανικού 40ου Τεθωρακισμένου Σώματος. Ο κρίσιμος διάδρομος Μοναστηρίου-Κοζάνης, έμεινε τελείως ακάλυπτος. Μπροστά στον διαγραφόμενο κίνδυνο, η ελληνοβρετανική ηγεσία, (στρατηγός Ουίλσον και υπ” αυτόν ο Έλληνας στρατηγός Χρ. Καράσσος) προώθησε βιαστικά δυνάμεις, για να καλύψουν το ρήγμα. Σ’ αυτές τις δυνάμεις περιλαμβάνονταν, μια από τις καλύτερες μονάδες του Ελληνικού Στρατού, η Μεραρχία Ιππικού, υπό τον υποστράτηγο Γεώργιο Στανωτά. Η μεραρχία είχε λάβει μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και είχε καταγράψει στο ενεργητικό της αρκετές επιτυχίες, μεταξύ αυτών και τη συμμετοχή της στην διάλυση της επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας αλπινιστών «Τζούλια». Σύντομα έφθασε στο όρος Βαρνούς, δυτικά της Φλώρινας, αποκλείοντας τον πλέον σημαντικό δρόμο, που οδηγούσε στην Κρυσταλλοπηγή, στην Κορυτσά και στην Καστοριά....

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/i-machi-pou-ellines-ippis-esiran-tin-spathin-ke-anagkasan-se-ipochorisi-tous-germanous/
Στις 6 Απριλίου 1941, οι γερμανικές στρατιές εισέβαλαν ταυτόχρονα στην Ελλάδα και τη Γιουγκοσλαβία. Στα οχυρά της γραμμής Μεταξά συνάντησαν πεισματική αντίσταση από τις ελληνικές φρουρές. Την ίδια στιγμή όμως, ο γιουγκοσλαβικός στρατός αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων και διαλύθηκε κάτω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του γερμανικού 40ου Τεθωρακισμένου Σώματος. Ο κρίσιμος διάδρομος Μοναστηρίου-Κοζάνης, έμεινε τελείως ακάλυπτος. Μπροστά στον διαγραφόμενο κίνδυνο, η ελληνοβρετανική ηγεσία, (στρατηγός Ουίλσον και υπ” αυτόν ο Έλληνας στρατηγός Χρ. Καράσσος) προώθησε βιαστικά δυνάμεις, για να καλύψουν το ρήγμα. Σ’ αυτές τις δυνάμεις περιλαμβάνονταν, μια από τις καλύτερες μονάδες του Ελληνικού Στρατού, η Μεραρχία Ιππικού, υπό τον υποστράτηγο Γεώργιο Στανωτά. Η μεραρχία είχε λάβει μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και είχε καταγράψει στο ενεργητικό της αρκετές επιτυχίες, μεταξύ αυτών και τη συμμετοχή της στην διάλυση της επίλεκτης ιταλικής μεραρχίας αλπινιστών «Τζούλια». Σύντομα έφθασε στο όρος Βαρνούς, δυτικά της Φλώρινας, αποκλείοντας τον πλέον σημαντικό δρόμο, που οδηγούσε στην Κρυσταλλοπηγή, στην Κορυτσά και στην Καστοριά....

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/i-machi-pou-ellines-ippis-esiran-tin-spathin-ke-anagkasan-se-ipochorisi-tous-germanous/