Πρέπει να ήταν το ψηλότερο και ωραιότερο χωριό της Φλώρινας αν και σήμερα ανήκει στο Νομό Καστοριάς. Η Ιστορία του ειναι στενότατα συνδεμένη με τη Φλώρινα και τα χωριά της. 
Η σημερινή ονομασία του είναι Ποιμενικό. Εικάζεται, ότι το χωριό χτίστηκε τόσο ψηλα από τους πρώτους οκιστές του, για να αποφύγουν κάποιο διωγμό των Τούρκων. Ίσως όμως να χτίστηκε και για κάποιο Θρησκευτικό λόγο ή για να αποφύγουν τον εξισλαμισμό. Αρχικά ήταν χειμαδιό. Δηλαδή οι κάτοικοι, έρχονταν το καλοκαίρι και φεύγανε το χειμώνα. Πρέπει να χτίστηκε λίγο πριν από το 1800. Η πρώτη εγκατάσταση δεν έγινε στη σημερινή τοποθεσία, αλλά χαμηλότερα προς τη Βυσσινιά Καστοριάς.
Τα σπίτια τον χωριού το 1920 ήταν διακόσια (200) διώροφα και τριώροφα, σκεπασμένα με πλάκες. Απ' αυτό μπορούνε να συμπεράνουμε ότι πρέπει να είχε πάνω (3.000) τρεις χιλιάδες κατοίκους, αφού οι οικογένειες ήταν πατριαρχικές και σε κάθε σπίτι ζούσαν
(15) δεκαπέντε άτομα, σύνηθες φαινόμενο της εποχής.
Το χωριό είχε πολύ καλούς τεχνίτες, οι οποίοι κατασκεύασαν μεγάλα και εντυπωσιακά σπίτια. Οι κάτοικοι ασχολούνταν και με τη γεωργία. Καλλιεργούσαν σίκαλη και πατάτες, άλλά κυρίως ασχολούνταν με την κτηνοτροφία.
Κάθε σπίτι είχε πάρα πολλά πρόβατα τα οποία μάλιστα ξεχειμώνιαζαν στη Χαλκιδική. Μάλιστα κάποια χρόνια, πριν από το 1920, έπιασε αρρώστια τα πρόβατα και πολλοί κτηνοτρόφοι καταστράφηκαν.
Πολλοί κάτοικοι, πριν από το 1912, έφευγαν στην Αμερική από το φόβο των Τούρκων. Μετά την απελευθέρωση σταμάτησε κάπως η μετανάστευση.
Πριν αρχίσει η μετανάστευση για την Αμερική, πολλοί κάτοικοι πήγαιναν στην Ανατολή , Αναντόλ την λέγαν τότε, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη και την Προύσα. Εκεί ασχολούνταν κυρίως με την υλοτομία. Ήταν χειροπριονάδες, έκοβαν δέντρα και τα έκαμναν με το χέρι οικοδομήσιμη ξυλεία.
Το χωριό ήταν πεντακάθαρο και φημίζονταν για την ομορφιά του. Ήταν αρχοντοχώρι. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την υστεροφημία του, και σήμερα ακόμα στην περιοχή της Φλώρινας έχει την Θέση των ξεχωριστά όμορφων χωριών, αν και πέρασαν 50 χρόνια από τότε που καταστράφηκε. Το σχολείο είχε πάνω από 120 μαθητές. Ήταν μεγάλο και είχε 6 αίθουσες. Μετά το 1920 υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως δάσκαλος, ο Ιωάννης Σημαντήρας.
Η εκκλησία του ήταν ο Άγιος Γεώργιος. Η καμπάνα της ήταν η καλύτερη της περιοχής. Το χωριό φημίζονταν για τους καλλιτέχνες του. Από το Βαψώρι καταγόταν ο γνωστός γλύπτης, Καμάμαρας Δημήτριος, που υπήρξε και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών.
Αφήγηση Μ. Ιωάννης (έτος γεν.1914)
Παψόρι Καστορίας: «Χωρίου έχοντος 1.000 χριστιανούς, εκκλησίαν, σχολείον αρρένων, 2 χάνια και κρήνας» [Σχινάς 1886].
Βαψώρι Καστορίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Καλύβια Βίτσου [ΦΕΚ 259 / 21.12.1918].
Βαψώρι Καστορίας, 844 άτομα (377 άρρενες και 467 θήλεις). Δεν υπήρχε κανένας πρόσφυγας που να ήρθε μετά το 1922. Ομοδημότες ήταν 839 και 5 ετεροδημότες. Επίσης 54δημότες απογράφηκαν αλλού [Απογραφή 1928].
Βαψώριον Καστορίας: Πραγματικός πληθυσμός 854 (380 άρρενες και 474 θήλεις). Νόμιμος πληθυσμός 918 [Απογραφή 1940].
Βαψώριον Καστορίας: Έρημο. Διά διατάγματος της 20.9.55 μετωνομάσθη "Ποιμενικόν" (ΦΕΚ 278, τ. Α΄ 1955) [Απογραφή 1951].
Εργασία του 5ου Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας, Χωριά- Οικισμοί του Ν. Φλώρινας που δεν κατοικούνται, Φλώρινα Μάιος 2000.
Η σημερινή ονομασία του είναι Ποιμενικό. Εικάζεται, ότι το χωριό χτίστηκε τόσο ψηλα από τους πρώτους οκιστές του, για να αποφύγουν κάποιο διωγμό των Τούρκων. Ίσως όμως να χτίστηκε και για κάποιο Θρησκευτικό λόγο ή για να αποφύγουν τον εξισλαμισμό. Αρχικά ήταν χειμαδιό. Δηλαδή οι κάτοικοι, έρχονταν το καλοκαίρι και φεύγανε το χειμώνα. Πρέπει να χτίστηκε λίγο πριν από το 1800. Η πρώτη εγκατάσταση δεν έγινε στη σημερινή τοποθεσία, αλλά χαμηλότερα προς τη Βυσσινιά Καστοριάς.
Τα σπίτια τον χωριού το 1920 ήταν διακόσια (200) διώροφα και τριώροφα, σκεπασμένα με πλάκες. Απ' αυτό μπορούνε να συμπεράνουμε ότι πρέπει να είχε πάνω (3.000) τρεις χιλιάδες κατοίκους, αφού οι οικογένειες ήταν πατριαρχικές και σε κάθε σπίτι ζούσαν
(15) δεκαπέντε άτομα, σύνηθες φαινόμενο της εποχής.
Το χωριό είχε πολύ καλούς τεχνίτες, οι οποίοι κατασκεύασαν μεγάλα και εντυπωσιακά σπίτια. Οι κάτοικοι ασχολούνταν και με τη γεωργία. Καλλιεργούσαν σίκαλη και πατάτες, άλλά κυρίως ασχολούνταν με την κτηνοτροφία.
Κάθε σπίτι είχε πάρα πολλά πρόβατα τα οποία μάλιστα ξεχειμώνιαζαν στη Χαλκιδική. Μάλιστα κάποια χρόνια, πριν από το 1920, έπιασε αρρώστια τα πρόβατα και πολλοί κτηνοτρόφοι καταστράφηκαν.
Πολλοί κάτοικοι, πριν από το 1912, έφευγαν στην Αμερική από το φόβο των Τούρκων. Μετά την απελευθέρωση σταμάτησε κάπως η μετανάστευση.
Πριν αρχίσει η μετανάστευση για την Αμερική, πολλοί κάτοικοι πήγαιναν στην Ανατολή , Αναντόλ την λέγαν τότε, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη και την Προύσα. Εκεί ασχολούνταν κυρίως με την υλοτομία. Ήταν χειροπριονάδες, έκοβαν δέντρα και τα έκαμναν με το χέρι οικοδομήσιμη ξυλεία.
Το χωριό ήταν πεντακάθαρο και φημίζονταν για την ομορφιά του. Ήταν αρχοντοχώρι. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την υστεροφημία του, και σήμερα ακόμα στην περιοχή της Φλώρινας έχει την Θέση των ξεχωριστά όμορφων χωριών, αν και πέρασαν 50 χρόνια από τότε που καταστράφηκε. Το σχολείο είχε πάνω από 120 μαθητές. Ήταν μεγάλο και είχε 6 αίθουσες. Μετά το 1920 υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως δάσκαλος, ο Ιωάννης Σημαντήρας.
Η εκκλησία του ήταν ο Άγιος Γεώργιος. Η καμπάνα της ήταν η καλύτερη της περιοχής. Το χωριό φημίζονταν για τους καλλιτέχνες του. Από το Βαψώρι καταγόταν ο γνωστός γλύπτης, Καμάμαρας Δημήτριος, που υπήρξε και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών.
Αφήγηση Μ. Ιωάννης (έτος γεν.1914)
Παψόρι Καστορίας: «Χωρίου έχοντος 1.000 χριστιανούς, εκκλησίαν, σχολείον αρρένων, 2 χάνια και κρήνας» [Σχινάς 1886].
Βαψώρι Καστορίας, αποτέλεσε ομώνυμη κοινότητα μαζί με τον οικισμό Καλύβια Βίτσου [ΦΕΚ 259 / 21.12.1918].
Βαψώρι Καστορίας, 844 άτομα (377 άρρενες και 467 θήλεις). Δεν υπήρχε κανένας πρόσφυγας που να ήρθε μετά το 1922. Ομοδημότες ήταν 839 και 5 ετεροδημότες. Επίσης 54δημότες απογράφηκαν αλλού [Απογραφή 1928].
Βαψώριον Καστορίας: Πραγματικός πληθυσμός 854 (380 άρρενες και 474 θήλεις). Νόμιμος πληθυσμός 918 [Απογραφή 1940].
Βαψώριον Καστορίας: Έρημο. Διά διατάγματος της 20.9.55 μετωνομάσθη "Ποιμενικόν" (ΦΕΚ 278, τ. Α΄ 1955) [Απογραφή 1951].
Εργασία του 5ου Δημοτικού Σχολείου Φλώρινας, Χωριά- Οικισμοί του Ν. Φλώρινας που δεν κατοικούνται, Φλώρινα Μάιος 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου