Και πραγματικά, η ιστορία της πηγής με τις θαυματουργές, ιδιότητες φθάνει ως εκείνα τα ηρωικά χρόνια. Εδώ κοντά οι αρχαιολόγοι τοποθετούν την πατρίδα της Ευρυδίκης, της γιαγιάς τον Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σ’ αυτές τις πλαγιές πέρασε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων ο μεγάλος κατακτητής του αρχαίου κόσμου κι απ’ τα ζείδωρα νάματα της πηγής του Ξινού Νερού τόνωσε τον οργανισμό του προετοιμάζοντάς τον στη σκληρή ζωή του πολέμου και της δοξασμένης του εκστρατείας. H φήμη του ιαματικού νερού διατηρήθηκε και αργότερα. Στη Βυζαντινή εποχή άνθρωποι που έπασχαν από στομαχικά νοσήματα, αρθριτικά, νεφρίτιδες και άλλες ασθένειες προσέτρεχαν στην πηγή. Και αυτό συνεχίσθηκε στα χρόνια της Τουρκικής κατοχής ως την απελευθέρωση της Μακεδονίας το 1912. Το γεγονός αυτό έφτασε ως τα αυτιά τον Αρχιστράτηγου των συμμαχικών στρατευμάτων στη Μακεδονία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Φρανσέ ντ' Εσπραί, ο οποίος εγκατέστησε πλησίον του στρατηγείου του ένα εμφιαλωτήριο για την επιστημονικότερη και αποδοτικότερη χρησιμοποίηση του Ξινού Νερού, εφάμιλλου, καθώς υποστήριζε, των πλουσίων μεταλλικών νερών της Γαλλίας.
Τις αποτελεσματικές Θεραπευτικές ιδιότητες τον Ξινού Νερού επισημαίνει ο Ευγένιος Α. Φωκάς, τακτικός καθηγητής της Υδροθεραπευτικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών: Αυτή η ευχάριστη ξινή ιδιότητά του και η παρουσία σε κανονικές αναλογίες των αλάτων ασβεστίου και μαγνησίου κατατάσσει αυτό το νερό στην κατηγορία των πολύ σημαντικών επιτραπέζιων νερών, λόγω της ειδικής σύνθεσης τον νερού αυτής της πηγής και ειδικότερα της παρουσίας σ' αυτό ελεύθερου ανθρακικού οξέος, παρέχεται στον οργανισμό του καταναλωτή του, εκτός από την ευχάριστη γεύση και ο εύκολος εφοδιασμός του με τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία του μαγνησίου και του ασβεστίου, που είναι τόσο πολύτιμα για τη δομή της ζωντανής ύλης όπως επίσης και για ένα μεγάλο αριθμό χημικών επεξεργασιών που συντελούνται στον ανθρώπινο οργανισμό.
Στη θεραπευτική τα νερά αυτά, χορηγούμενα σε συστηματική ποσιθεραπεία παρέχουν πολύτιμες χαρακτηριστικές δράσεις και χρησιμοποιούνται πολύ ωφέλιμα στη θεραπεία ορισμένων παθήσεων τον στομάχου, των νεφρών και των κατώτερων ουροφόρων οργάνων".
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, όταν ερωτηθήκαμε στο καφενείο τον χωριού, "με τι νερό προτιμάμε να συνοδεύουμε τον καφέ μας, με γλυκό ή με ξινό", η απάντησή μας ήταν αυτονόητη.
Στην πρόσφατη ιστορία του Ξινού Νερού αναφέρεται το 1957 σε εκτενές άρθρο ο Δικηγόρος Φλώρινας Χρήστος Αλτίνης: "Ολίγα έτη προ του B' Παγκοσμίου Πολέμου μερικοί κάτοικοι τοy χωρίου εκινήθησαν δραστηρίως γύρω από το ζήτημα της εκμεταλλεύσεως τον ξινού νερού, με τα πενιχρά των όμως μέσα δεν ηδυνήθησαν να συγκινήσουν τους αρμοδίους και να κινήσουν το ενδιαφέρον τον κράτους. Το μόνον που επέτυχαν ήτο να γίνει μία επίσημος εκ μέρους τον Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ανάλυσις του νερού, η οποία εχαρακτήριζε το ξινό νερό ως "μεταλλικόν ύδωρ", περιέχον άφθονον ασβέστιον και ανθρακικόν οξύ και έπειθε πάντα έχοντα, έστω και στοιχειώδη μόρφωσιν εις τον τομέα της υγείας, περί της σοβαρότητος και της ανάγκης της ευρείας κυκλοφορίας του.
Το θέμα της εκμεταλλεύσεως τον ξινού νερού ανεκινήθη εκ νέου μετά το έτος 1950. Επικεφαλής της νέας κινήσεως ετέθη ο πρώην υπουργός και πολιτευτής τον Νομού Φλωρίνης Γ. Μόδης, ο οποίος επέτυχε τελικώς την δια B. Διατάγματος παραχώρησιν της εκμεταλλεύσεως τον νερού, εκ μέρους τον Δημοσίου εις την Κοινότητα Ξινού Νερού, δια μίαν 25ετίαν. Ευθύς μετά την δημοσίευσιν του ανωτέρω B. Διατάγματος οι εκπρόσωποι της Κοινότητος εκινήθησαν δια την άνεν περαιτέρω επιβραδύνσεως εκμίσθωσιν της εκμεταλλεύσεως τον μεταλλικού νερού. Και επί τέλους, την 3ην Ιουνίου 1957, υπεγράφη η σύμβασις της εκμισθώσεως τον ξινού νερού, δι’ ης την εκμετάλλευσιν αυτού ανέλαβεν ο πλειοδοτήσας εις την δημοπρασίαν Αλέξανδρος Χωναίος".
Μετά τη λήξη της σύμβασης με τον Χωναίο εκδήλωσε το ενδιαφέρον της και η Κοινοτική Επιχείρηση τον οικισμού, η οποία από τον Αύγουστο τον 1992 ανέλαβε την παραγωγή και εκμετάλλευση του Ξινού Νερού και των παραγώγων του προϊόντων (πορτοκαλάδα, λεμονάδα, βυσσινάδα, γκαζόζα και σόδα).
Τέλος, μετά την εφαρμογή τον Νόμου Καποδίστρια και την υπαγωγή της Κοινότητας του Ξινού Νερού στον Δήμο Αμυνταίου, η επιχειρηματική δραστηριότητα πέρασε την 1.1.1999 στην Δημοτική Επιχείρηση του Δήμου Αμυνταίου.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
Φυσικό Μεταλλικό νερό "Ξινό Νερό" Φλώρινας
ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
Σύμφωνα με το θρύλο και την παράδοση το Ξινό Νερό ήταν γνωστό από την αρχαιότητα, όχι μόνον για την όξινή του γεύση αλλά και για τις Θεραπευτικές του ιδιότητες. Σ’ ένα παλιό δημοσίευμα στην εφημερίδα "Καθημερινή", ο Γιάννης Χρυσάφης αναφέρει σχετικά: "Το χωριό αυτό ήταν γνωστό από την εποχή της Τουρκοκρατίας με το όνομα "Εξή-Σου", που σημαίνει Ξινό Νερό. Αυτό το όνομα διατηρήθηκε μέχρι σήμερα. H πηγή βρίσκεται σε υψόμετρο 670 μέτρων στο ομώνυμο χωριό. Στο μέρος αυτό το καλοκαίρι κυριαρχεί η δροσιά. Και τη δροσιά αυτή έρχεται να επαυξήσει η ευλογία ενός νερού μοναδικού, που χαρίζει την αναζωογόνηση στον περαστικό ξένο και τη διαρκή υγεία και ευεξία στους κατοίκους της γύρω περιοχής. Γιατί οι Ξινονερίτες είναι όλοι τους γεροδεμένοι και υγιέστατοι. Στητούς, ψηλόκορμους και γεροδεμένους τους βλέπουμε στη μικρή πλατεία τον χωριού να περιδιαβάζουν δίνοντας την εντύπωση αληθινών Μακεδόνων, απογόνων της εποχής τον Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Και πραγματικά, η ιστορία της πηγής με τις θαυματουργές, ιδιότητες φθάνει ως εκείνα τα ηρωικά χρόνια. Εδώ κοντά οι αρχαιολόγοι τοποθετούν την πατρίδα της Ευρυδίκης, της γιαγιάς τον Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σ’ αυτές τις πλαγιές πέρασε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων ο μεγάλος κατακτητής του αρχαίου κόσμου κι απ’ τα ζείδωρα νάματα της πηγής του Ξινού Νερού τόνωσε τον οργανισμό του προετοιμάζοντάς τον στη σκληρή ζωή του πολέμου και της δοξασμένης του εκστρατείας. H φήμη του ιαματικού νερού διατηρήθηκε και αργότερα. Στη Βυζαντινή εποχή άνθρωποι που έπασχαν από στομαχικά νοσήματα, αρθριτικά, νεφρίτιδες και άλλες ασθένειες προσέτρεχαν στην πηγή. Και αυτό συνεχίσθηκε στα χρόνια της Τουρκικής κατοχής ως την απελευθέρωση της Μακεδονίας το 1912. Το γεγονός αυτό έφτασε ως τα αυτιά τον Αρχιστράτηγου των συμμαχικών στρατευμάτων στη Μακεδονία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Φρανσέ ντ' Εσπραί, ο οποίος εγκατέστησε πλησίον του στρατηγείου του ένα εμφιαλωτήριο για την επιστημονικότερη και αποδοτικότερη χρησιμοποίηση του Ξινού Νερού, εφάμιλλου, καθώς υποστήριζε, των πλουσίων μεταλλικών νερών της Γαλλίας.
Τις αποτελεσματικές Θεραπευτικές ιδιότητες τον Ξινού Νερού επισημαίνει ο Ευγένιος Α. Φωκάς, τακτικός καθηγητής της Υδροθεραπευτικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών: Αυτή η ευχάριστη ξινή ιδιότητά του και η παρουσία σε κανονικές αναλογίες των αλάτων ασβεστίου και μαγνησίου κατατάσσει αυτό το νερό στην κατηγορία των πολύ σημαντικών επιτραπέζιων νερών, λόγω της ειδικής σύνθεσης τον νερού αυτής της πηγής και ειδικότερα της παρουσίας σ' αυτό ελεύθερου ανθρακικού οξέος, παρέχεται στον οργανισμό του καταναλωτή του, εκτός από την ευχάριστη γεύση και ο εύκολος εφοδιασμός του με τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία του μαγνησίου και του ασβεστίου, που είναι τόσο πολύτιμα για τη δομή της ζωντανής ύλης όπως επίσης και για ένα μεγάλο αριθμό χημικών επεξεργασιών που συντελούνται στον ανθρώπινο οργανισμό.
Στη θεραπευτική τα νερά αυτά, χορηγούμενα σε συστηματική ποσιθεραπεία παρέχουν πολύτιμες χαρακτηριστικές δράσεις και χρησιμοποιούνται πολύ ωφέλιμα στη θεραπεία ορισμένων παθήσεων τον στομάχου, των νεφρών και των κατώτερων ουροφόρων οργάνων".
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, όταν ερωτηθήκαμε στο καφενείο τον χωριού, "με τι νερό προτιμάμε να συνοδεύουμε τον καφέ μας, με γλυκό ή με ξινό", η απάντησή μας ήταν αυτονόητη.
Στην πρόσφατη ιστορία του Ξινού Νερού αναφέρεται το 1957 σε εκτενές άρθρο ο Δικηγόρος Φλώρινας Χρήστος Αλτίνης: "Ολίγα έτη προ του B' Παγκοσμίου Πολέμου μερικοί κάτοικοι τοy χωρίου εκινήθησαν δραστηρίως γύρω από το ζήτημα της εκμεταλλεύσεως τον ξινού νερού, με τα πενιχρά των όμως μέσα δεν ηδυνήθησαν να συγκινήσουν τους αρμοδίους και να κινήσουν το ενδιαφέρον τον κράτους. Το μόνον που επέτυχαν ήτο να γίνει μία επίσημος εκ μέρους τον Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ανάλυσις του νερού, η οποία εχαρακτήριζε το ξινό νερό ως "μεταλλικόν ύδωρ", περιέχον άφθονον ασβέστιον και ανθρακικόν οξύ και έπειθε πάντα έχοντα, έστω και στοιχειώδη μόρφωσιν εις τον τομέα της υγείας, περί της σοβαρότητος και της ανάγκης της ευρείας κυκλοφορίας του.
Το θέμα της εκμεταλλεύσεως τον ξινού νερού ανεκινήθη εκ νέου μετά το έτος 1950. Επικεφαλής της νέας κινήσεως ετέθη ο πρώην υπουργός και πολιτευτής τον Νομού Φλωρίνης Γ. Μόδης, ο οποίος επέτυχε τελικώς την δια B. Διατάγματος παραχώρησιν της εκμεταλλεύσεως τον νερού, εκ μέρους τον Δημοσίου εις την Κοινότητα Ξινού Νερού, δια μίαν 25ετίαν. Ευθύς μετά την δημοσίευσιν του ανωτέρω B. Διατάγματος οι εκπρόσωποι της Κοινότητος εκινήθησαν δια την άνεν περαιτέρω επιβραδύνσεως εκμίσθωσιν της εκμεταλλεύσεως τον μεταλλικού νερού. Και επί τέλους, την 3ην Ιουνίου 1957, υπεγράφη η σύμβασις της εκμισθώσεως τον ξινού νερού, δι’ ης την εκμετάλλευσιν αυτού ανέλαβεν ο πλειοδοτήσας εις την δημοπρασίαν Αλέξανδρος Χωναίος".
Μετά τη λήξη της σύμβασης με τον Χωναίο εκδήλωσε το ενδιαφέρον της και η Κοινοτική Επιχείρηση τον οικισμού, η οποία από τον Αύγουστο τον 1992 ανέλαβε την παραγωγή και εκμετάλλευση του Ξινού Νερού και των παραγώγων του προϊόντων (πορτοκαλάδα, λεμονάδα, βυσσινάδα, γκαζόζα και σόδα).
Τέλος, μετά την εφαρμογή τον Νόμου Καποδίστρια και την υπαγωγή της Κοινότητας του Ξινού Νερού στον Δήμο Αμυνταίου, η επιχειρηματική δραστηριότητα πέρασε την 1.1.1999 στην Δημοτική Επιχείρηση του Δήμου Αμυνταίου.
Και πραγματικά, η ιστορία της πηγής με τις θαυματουργές, ιδιότητες φθάνει ως εκείνα τα ηρωικά χρόνια. Εδώ κοντά οι αρχαιολόγοι τοποθετούν την πατρίδα της Ευρυδίκης, της γιαγιάς τον Μεγάλου Αλεξάνδρου. Σ’ αυτές τις πλαγιές πέρασε ένα μεγάλο μέρος των παιδικών του χρόνων ο μεγάλος κατακτητής του αρχαίου κόσμου κι απ’ τα ζείδωρα νάματα της πηγής του Ξινού Νερού τόνωσε τον οργανισμό του προετοιμάζοντάς τον στη σκληρή ζωή του πολέμου και της δοξασμένης του εκστρατείας. H φήμη του ιαματικού νερού διατηρήθηκε και αργότερα. Στη Βυζαντινή εποχή άνθρωποι που έπασχαν από στομαχικά νοσήματα, αρθριτικά, νεφρίτιδες και άλλες ασθένειες προσέτρεχαν στην πηγή. Και αυτό συνεχίσθηκε στα χρόνια της Τουρκικής κατοχής ως την απελευθέρωση της Μακεδονίας το 1912. Το γεγονός αυτό έφτασε ως τα αυτιά τον Αρχιστράτηγου των συμμαχικών στρατευμάτων στη Μακεδονία κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, Φρανσέ ντ' Εσπραί, ο οποίος εγκατέστησε πλησίον του στρατηγείου του ένα εμφιαλωτήριο για την επιστημονικότερη και αποδοτικότερη χρησιμοποίηση του Ξινού Νερού, εφάμιλλου, καθώς υποστήριζε, των πλουσίων μεταλλικών νερών της Γαλλίας.
Τις αποτελεσματικές Θεραπευτικές ιδιότητες τον Ξινού Νερού επισημαίνει ο Ευγένιος Α. Φωκάς, τακτικός καθηγητής της Υδροθεραπευτικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών: Αυτή η ευχάριστη ξινή ιδιότητά του και η παρουσία σε κανονικές αναλογίες των αλάτων ασβεστίου και μαγνησίου κατατάσσει αυτό το νερό στην κατηγορία των πολύ σημαντικών επιτραπέζιων νερών, λόγω της ειδικής σύνθεσης τον νερού αυτής της πηγής και ειδικότερα της παρουσίας σ' αυτό ελεύθερου ανθρακικού οξέος, παρέχεται στον οργανισμό του καταναλωτή του, εκτός από την ευχάριστη γεύση και ο εύκολος εφοδιασμός του με τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία του μαγνησίου και του ασβεστίου, που είναι τόσο πολύτιμα για τη δομή της ζωντανής ύλης όπως επίσης και για ένα μεγάλο αριθμό χημικών επεξεργασιών που συντελούνται στον ανθρώπινο οργανισμό.
Στη θεραπευτική τα νερά αυτά, χορηγούμενα σε συστηματική ποσιθεραπεία παρέχουν πολύτιμες χαρακτηριστικές δράσεις και χρησιμοποιούνται πολύ ωφέλιμα στη θεραπεία ορισμένων παθήσεων τον στομάχου, των νεφρών και των κατώτερων ουροφόρων οργάνων".
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, όταν ερωτηθήκαμε στο καφενείο τον χωριού, "με τι νερό προτιμάμε να συνοδεύουμε τον καφέ μας, με γλυκό ή με ξινό", η απάντησή μας ήταν αυτονόητη.
Στην πρόσφατη ιστορία του Ξινού Νερού αναφέρεται το 1957 σε εκτενές άρθρο ο Δικηγόρος Φλώρινας Χρήστος Αλτίνης: "Ολίγα έτη προ του B' Παγκοσμίου Πολέμου μερικοί κάτοικοι τοy χωρίου εκινήθησαν δραστηρίως γύρω από το ζήτημα της εκμεταλλεύσεως τον ξινού νερού, με τα πενιχρά των όμως μέσα δεν ηδυνήθησαν να συγκινήσουν τους αρμοδίους και να κινήσουν το ενδιαφέρον τον κράτους. Το μόνον που επέτυχαν ήτο να γίνει μία επίσημος εκ μέρους τον Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ανάλυσις του νερού, η οποία εχαρακτήριζε το ξινό νερό ως "μεταλλικόν ύδωρ", περιέχον άφθονον ασβέστιον και ανθρακικόν οξύ και έπειθε πάντα έχοντα, έστω και στοιχειώδη μόρφωσιν εις τον τομέα της υγείας, περί της σοβαρότητος και της ανάγκης της ευρείας κυκλοφορίας του.
Το θέμα της εκμεταλλεύσεως τον ξινού νερού ανεκινήθη εκ νέου μετά το έτος 1950. Επικεφαλής της νέας κινήσεως ετέθη ο πρώην υπουργός και πολιτευτής τον Νομού Φλωρίνης Γ. Μόδης, ο οποίος επέτυχε τελικώς την δια B. Διατάγματος παραχώρησιν της εκμεταλλεύσεως τον νερού, εκ μέρους τον Δημοσίου εις την Κοινότητα Ξινού Νερού, δια μίαν 25ετίαν. Ευθύς μετά την δημοσίευσιν του ανωτέρω B. Διατάγματος οι εκπρόσωποι της Κοινότητος εκινήθησαν δια την άνεν περαιτέρω επιβραδύνσεως εκμίσθωσιν της εκμεταλλεύσεως τον μεταλλικού νερού. Και επί τέλους, την 3ην Ιουνίου 1957, υπεγράφη η σύμβασις της εκμισθώσεως τον ξινού νερού, δι’ ης την εκμετάλλευσιν αυτού ανέλαβεν ο πλειοδοτήσας εις την δημοπρασίαν Αλέξανδρος Χωναίος".
Μετά τη λήξη της σύμβασης με τον Χωναίο εκδήλωσε το ενδιαφέρον της και η Κοινοτική Επιχείρηση τον οικισμού, η οποία από τον Αύγουστο τον 1992 ανέλαβε την παραγωγή και εκμετάλλευση του Ξινού Νερού και των παραγώγων του προϊόντων (πορτοκαλάδα, λεμονάδα, βυσσινάδα, γκαζόζα και σόδα).
Τέλος, μετά την εφαρμογή τον Νόμου Καποδίστρια και την υπαγωγή της Κοινότητας του Ξινού Νερού στον Δήμο Αμυνταίου, η επιχειρηματική δραστηριότητα πέρασε την 1.1.1999 στην Δημοτική Επιχείρηση του Δήμου Αμυνταίου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου