ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ

Λίγες είναι οι μορφές της λαϊκής μας τέχνης πού παρουσιάζουν τόσο έντονο τοπικό χρώμα όσο η φορεσιά. Φυσικό επακόλουθο των τοπικών αυτών ενδυματολογικών διαφορών και ιδιομορφιών είναι η μεγάλη ποικιλία των τύπων των εθνικών μας ενδυμασιών, που ενισχύεται και από τις εποχιακές και ποιοτικές παραλλαγές. Δηλαδή από τη διάκριση της φορεσιάς σε χειμερινή και καλοκαιρινή ή σε καθημερινή και γιορτινή. Η ποικιλία αυτή γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στη γυναικεία φορεσιά, πού ανάγεται περισσότερο στην οικιακή τέχνη και διατηρεί πιστότερα τα πατροπαράδοτα σχήματα. Αντίθετα η ανδρική, που ραβόταν κυρίως στα εργαστήρια των ραφτάδων, παρουσιάζει μεγαλύτερη ομοιομορφία, σ' ολόκληρο τον Ελληνικό χώρο. Ετσι ενώ η γυναικεία φορεσιά μπορεί να έχει δύο και τρεις παραλλαγές μέσα στην ίδια περιοχή, η ανδρική παρουσιάζει λιγότερους τύπους. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τούρκικο ζυγό, η καθιέρωση του ευρωπαϊκού τρόπου ντυσίματος παρέσυρε σιγά - σιγά στο μαρασμό και στην εξαφάνιση τις εθνικές μας φορεσιές. Μαζί τους παρέσυρε και τις δυο μεγάλες συναφείς χειροτεχνίες την κεντητική και την αργυροχοϊα. Σήμερα είναι ελάχιστες οι ελληνικές περιοχές που διατηρούν την τοπική τους φορεσιά, κι' από αυτές οι περισσότερες την κρατούν, όχι πια σαν λειτουργικό στοιχείο της καθημερινής ζωής αλλά σαν είδος μουσειακό ή οικογενειακό κειμήλιο, που ανασύρεται από το σεντούκι του σπιτιού, για να στολίσει κάποιες επίσημες ημέρες εθνικών αναπολήσεων ή θρησκευτικών γιορτών.