Από 1904-1949 η οικογένειά μας δεν έχει άνδρα από φυσικό θάνατο, όλο με σφαγμούς και σκοτωμούς.
Έχει στηθεί προτομή του παππού μου Παπαπέτρου εις Ξινό Νερό, του θείου μου συνταγματάρχη Ιωάννη Παπαπέτρου έχει προτομή του εις Αμύνταιο.
Εν Αμύνταιο τη 19-3-1971
Σταύρος Παπαπέτρου
Η Ιστορία της οικογένειας Παπαπέτρου Ξινού Νερού Φλωρίνης από το 1904-1949
Κατά τον Μακεδονικό αγώνα ο παππούς μου ιερεύς Πέτρος (Παπαπέτρος) ήτο εναντίον της βουλγαρικής προπαγάνδας δια αυτό οι Βούλγαροι κομιτατζήδες ήθελαν να τον ξεκάνουν.
Δια τούτο αναγκάστηκε να περιφράξει την αυλή του σπιτιού του με τοίχο ύψους 3 μέτρων γιοα να προφυλάγεται από τους κομιτατζήδες.
Μια μέρα, ημέρα Παρασκευή του 1904 λέει στη μητέρα μου:
-Νύφη εγώ θα πάω να φέρω ένα κάρο χώμα για τους μαστόρους, εσύ βάλε νερό να ζεσταθεί για να πλύνω τα πόδια για να πάω στον εσπερινό.
Πήγε φόρτωσε το καρό και στην επιστροφή οι κομιτατζήδες του είχαν στήσει ενέδρα έξω από το χωρίο, πίσω από ένα χαντάκι από βάτους και μόλις πλησίασε κοντά τους του επιτέθηκαν και τον έσφαξαν με τις μαχαίρες. Τη κεφαλί του ήτο κομμάτια κομμάτια, τα έντερά του όλα από έξω, η κοιλιά του σχισμένη εν όλο του είχαν μπήξει 40 μαχαιριές.
Άφησε οικογένεια τη σύζυγό του Μαρία(παπαδιά) τρεις υιούς, 1) Γεώργιος Παντελής και Ιωάννης. Την ίδια μέρα είχαν στήσει ενέδρα και του πατέρα μου Γεωργίου που ήτο φύλαξ της σιδηροδρομικής γραμμής Ξινού Νερού.
Επιστρέφοντας από την επίβλεψην της γραμμής από τη Φλώρινα-Ξινό Νερό-Θεσσαλονίκη και μόλις επέστρεφε από το τελευταίο σημείο της περιοχής του, κάπου 4 χιλιόμετρα βόρεια του Σιδηροδρομικού σταθμού Ξινού Νερού, άλλαξε κατεύθυνσην εκείνην την ημέρα θα πήγαινε μέχρι ενός σημείου να δει ένα αμπέλι μας. Περπατώντας έριχνε ματιές προς τη σιδηροδρομική γραμμή και ύποπτες κεφαλές να προβάλουν από την αντίθετη μεριά της σιδηροδρομικής γραμμής, τότε φοβήθηκε ο πατέρας μου και άρχισε να τρέχει προς το χωριό και τον ανταμώνει μια γυναίκα και του λέει:
-Γιώργο πηγαίνω σπίτι. Δεν του λέει το γιατί. Πήγε στο σπίτι και βλέπει τον πατέρα του σφαγμένο. Την ίδια μέρα έγινε η κηδεία. Ήρθε ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Ιωακείμ* με φρουρά από πολίτας και παιδιά.
Το βράδυ ο πατέρας στο σπίτι δεν ήταν, πήγε στο σιδηροδρομικό σταθμό. Οι υπάλληλοι του σιδ. σταθμού ήταν Τούρκοι και μας προστάτευσαν, στο σπίτι ήσαν η γιαγιά μου με τα δύο μικρότερα παιδιά της και τη μητέρα μου που ήτο νεόνυμφη.
Το βράδυ εκείνο ήρθαν οι κομιτατζήδες και έβαλαν σε κύκλο όλους της οικογένειας και έβαλαν τα σπαθιά τους στα κεφάλια επάνω και να τα χτυπούν προς εκφοβισμό και να λένε:
-Παπαδιά απόψε να υπογράψεις στο χαρτί αυτό ότι γίνεσαι Βουλγάρα. Η γιαγιά μου τους απάντησε:
-Αυτό που μου κάνατε εσείς, όπως με άφησε ο παππάς έτσι θα με πάρει. Της λένε:
-Άφησε αυτά τα μυαλά που έχεις. Αφού επέμειναν και είδαν ότι δεν μπορούν να την (κά)νουν να υπογράψει της λένε:
-Σε αφήνουμε 5 λεπτά να σκεφτείς και αν δε θελήσεις πάλι να υπογράψεις, θα σας κόψουμε τα κεφάλια απ’ όλους σας, και βγήκαν στο διάδρομο για να πάρουν απόφαση τι πρέπει να κάνουν. Μετά 5 λεπτά γύρισαν πιο απειλητικοί πάλι της λένε:
-Παπαδιά μπρος, τι αποφάσισες; H γιαγιά δεν απάντησε. Όταν είδαν ότι πάλι δεν υπογράφει της λένε:
-Άκουσε παπαδιά αποφασίσαμε να σε αφήσουμε 24 ώρες να σκεφτείς, αύριον το βράδυ πάλι θα έρθουμε.
Την άλλη μέρα ήρθε ο πατέρας και μετέφερε την οικογένεια στο Αμύνταιον όπου δεν υπήρχε τόση προπαγάνδα και το 1907 γεννήθηκα εγώ και γυρίσαμε πάλι στο χωρίο το 1911.
Στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1912 φύγαμε όλοι από τους Τούρκους, προς Πτολεμαΐδα , Κοζάνη και καταλήξαμε στα Σέρβια. Όταν οπισθοχώρησαν οι Τούρκοι και τα κατέλαβεν οι Ελληνικός στρατός τα μέρη μας, τότε αναχωρήσαν από τα Σέρβια για το χωριό μας.
Το χωριό οι Τούρκοι το είχαν κάψει μόνο μερικά χαμηλά σπίτια είχαν αφήσει, μεταξύ αυτών ήτο και το δικό μας, όχι καμένο. Αλλά οι κομιτατζήδες έφτασαν πρώτοι για πλιάτσικο και όταν είδαν το σπίτι μας όχι καμένο έβαλαν φωτιά και το έκαψαν οι ίδιοι.
Το 1944 οι Ελασίτες εκατακρεούργησαν τον θείο μου συνταγματάρχη Ιωάννην Παπαπέτρου έξω των Σερρών.
Το 1947 25-26 Ιουλίου οι κουμουνιστές έκαψαν το σπίτι μας εις το Ξινό Νερό με όλα τα υπάρχοντά μας και ως εκ θαύματος εσώθημεν. Την άλλη μέρα φύγαμεν πάλι στο Αμύνταιο.
Το 1949Οκρώβριος μήνα εφονεύθηκε από νάρκη ο πατέρας (ως πρόεδρος εκτελών υπηρεσίας της κοινότητος) και ο μικρότερος αδελφός μου Στογιάννης ο οποίος άφησε κόρη και υιό και την σύζυγόν του.
Ο μνημονευόμενος ιερεύς απόλεσεν τη ζωήν του πολεμών δια την διατήρησιν του ελληνοθρησκευτικού πνεύματος εις την Μακεδονία και εν του χωριού του (29/30-10-1904) 3-10-1904 πιεσθείς υπό των κομιτατζήδων να αλλάξει θρήσκευμα και να προσχωρήσει είς την Βουλγαρική εξαρχία, όχι μόνον ηρνήθει, αλλά συνεβούλεψε και λοιπούς κατοίκους του χωριού του να πράξουν το ίδιον. Κατόπιν της επιμόνου αρνήσεώς του εσφάγην έξωθεν του χωριού του υπό των κομιτατζήδων και ήτανε 55 χρονών.
* Αυτή την περίοδο δεν ήταν Μητροπολίτης Φλώρινας ο Ιωακείμ. Πιθανός να πήγε κάποιος εκκλησιαστικός αξιωματούχος με αυτό το όνομα.
