Βούλγαροι στρατιώτες έβαλαν στοίχημα(!) ότι με έναν πυροβολισμό μπορούν να σκοτώσουν εφτά παιδάκια που έπαιζαν αμέριμνα έξω από το χωριό τους.
Τα θύματα της θηριωδίας
Στη Σκαλωτή της Δράμας η βουλγαρική σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής από τους Γιώργο Παυλίδη, Θεοφύλακτο Πασχαλίδη, Παναγιώτη Πασχαλίδη, Γιώργο Πασχαλίδη και Παναγιώτη Φελεκίδη. Όλα παιδιά από 10 έως 12 ετών.
ΜΙΑ σφαίρα για επτά αγγελούδια. Επτά μικρά παιδάκια μπήκαν στην σειρά και στάθηκαν μπροστά στην σκοτεινή κάννη ενός όπλου. Μέσα στα γέλια και τις φωνές των εκτελεστών, κάποιο χέρι πάτησε τη σκανδάλη και ο θόρυβος από την εκπυρσοκρότηση έγινε ένα με τις κραυγές πόνου.
Μια από εκείνες τις «μικρές» ιστορίες που μένουν μονάχα στη μνήμη εκείνων που τις έζησαν και κατάφεραν να σωθούν. Ήταν 14 Μαΐου του 1944 όταν μια ομάδα Βουλγάρων στρατιωτών έπιασαν επτά παιδιά στη Σκαλωτή Δράμας, που αμέριμνα έβοσκαν αγελάδες έξω από το χωριό.
Οι βάρβαροι κατακτητές έβαλαν τότε ένα φρικτό "στοίχημα". Αν θα μπορούσαν με μία μονάχα σφαίρα να σκοτώσουν όλα τα παιδιά. Τα πέντε πρώτα έπεσαν νεκρά, ένα γλίτωσε βαριά τραυματισμένο και ένα το έσκασε μέσα στο κοντινό δάσος. Το χωριό δε συνήλθε ποτέ από αυτή την τραγωδία. Κανείς δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του για πολλά χρόνια το απάνθρωπο στοίχημα. Ο Παναγιώτης Μικρόπουλος ήταν ο τελευταίος στη σειρά και ένιωσε τα άψυχα κορμάκια των φίλων του να σωριάζονται επάνω του το ένα μετά το άλλο. Σοκαρισμένος έκανε τον πεθαμένο, αλλά ο Βούλγαρος στρατιώτης συνέχισε και έριξε μια ριπή σαν χαριστική βολή. Μερικές από τις σφαίρες τον τραυμάτισαν χωρίς όμως να του κόψουν το νήμα της ζωής.
Όταν οι Βούλγαροι στρατιώτες έφυγαν από την περιοχή μέσα σε δυνατά γέλια, εκείνος σηκώθηκε και με όση δύναμη του απόμεινε έφτασε στο ποτάμι.«Έπεσε μέσα στο νερό και μόλις βγήκε στην όχθη έχασε τις αισθήσεις του. Εκεί τον βρήκαν οι συγχωριανοί του, που είχαν ειδοποιηθεί από τον Παναγιώτη Πασχαλίδη για την τραγωδία», λέει η κ. Δήμητρα Μικροπούλου. Η ίδια τότε ήταν κοριτσάκι έξι ετών και θυμάται πεντακάθαρα τις εικόνες εκείνης της ημέρας, χωρίς να φανταζόταν ότι θα γινόταν η σύζυγος του παιδιού που σώθηκε ως εκ θαύματος.
«Οι γονείς των παιδιών μετέφεραν τα κορμάκια τους μέσα σε τσουβάλια και τα έθαψαν πρόχειρα στο νεκροταφείο του χωριού. Ο Άντρας μου ήταν τότε 10 χρονών και σε όλη του τη ζωή διηγούνταν πώς γλίτωσε. Πολλές φορές απορούσε κι ο ίδιος, ενώ ένιωθε μέχρι το τέλος ανείπωτο πόνο για τα παιδιά που χάθηκαν», μας είπε η κ. Μικροπούλου.
Ορκίστηκαν εκδίκηση
«Οι μανάδες δεν μπορούσαν να πιστέψουν τον χαμό των παιδιών τους και τα αδέρφια ορκίστηκαν εκδίκηση. Με γιατροσόφια και πρακτικές μεθόδους οι γονείς του Παναγιώτη περιποιήθηκαν τα τραύματά του. Όμως οι εικόνες αυτές ερχόντουσαν στο μυαλό του σαν ένας τρομερός εφιάλτης, μαζί με τα πρόσωπα των φίλων που χάθηκαν» λέει η κ. Μικροπούλου και διηγείται σαν παραμύθι στα εγγόνια της την ιστορία του παππού, που πέθανε το 1987. Ο Παναγιώτης Πασχαλίδης ήταν επτά χρονών όταν στάθηκε μπροστά στον θάνατο. «Έπεσε κάτω και κατρακυλώντας έφτασε στο ποτάμι, όπου κρύφτηκε σε μια συστάδα θάμνων. Αργότερα ανέβηκε στον λόφο να δει τι απέγιναν τα άλλα παιδιά. Στο ποτάμι βρήκε τραυματισμένο τον Παναγιώτη Μικρόπουλο, του έδεσε ένα τραύμα που αιμορραγούσε με το πουκάμισό του και πήγε να ζητήσει βοήθεια», θυμάται αδερφή του κ. Ανατολή Παρασκευοπούλου, τότε πέντε χρονών. «Στο σημείο της τραγωδίας ένιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Από μακριά ακούγονταν οι .... χαρούμενες φωνές των κατακτητών που απομακρύνονταν η μυρωδιά του θανάτου ήταν έντονη. Αν και μόλις επτά χρονών βρήκε το κουράγιο να κουνήσει τα σώματα των φίλων του, μήπως τυχόν κάποιος ήταν ζωντανός. Ανάμεσα στα θύματα και δύο πρώτα ξαδέρφια του με το ίδιο όνομα, νεκρά, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Πήρε το παπούτσι του ενός και κατηφόρισε τρέχοντας προς το χωριό». «Στο χωριό δεν τον πίστευαν. Χρειάστηκε να εξιστορήσει πολλές φορές την περιπέτειά του για να γίνει πιστευτός», λέει η αδερφή του κ. Μαργαρίτα Λιθοξοπούλου, μου μένει στη Θεσσαλονίκη.
«Ήταν μια από τις φρικτές στιγμές της εποχής εκείνης και το χωρίο ντύθηκε στα μαύρα. Ήταν ένα μακάβριο στοίχημα», λέει η τρίτη αδερφή του κ. Ειρήνη Αγαπίου.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Έθνος".
Τα θύματα της θηριωδίας
Στη Σκαλωτή της Δράμας η βουλγαρική σφαίρα έκοψε το νήμα της ζωής από τους Γιώργο Παυλίδη, Θεοφύλακτο Πασχαλίδη, Παναγιώτη Πασχαλίδη, Γιώργο Πασχαλίδη και Παναγιώτη Φελεκίδη. Όλα παιδιά από 10 έως 12 ετών.
 |
| Η Μαργαρίτα Λιθοξοπούλου και η Ειρήνη Αγαπίου με τη φωτογραφία του αδελφού τους. |
ΜΙΑ σφαίρα για επτά αγγελούδια. Επτά μικρά παιδάκια μπήκαν στην σειρά και στάθηκαν μπροστά στην σκοτεινή κάννη ενός όπλου. Μέσα στα γέλια και τις φωνές των εκτελεστών, κάποιο χέρι πάτησε τη σκανδάλη και ο θόρυβος από την εκπυρσοκρότηση έγινε ένα με τις κραυγές πόνου.
Μια από εκείνες τις «μικρές» ιστορίες που μένουν μονάχα στη μνήμη εκείνων που τις έζησαν και κατάφεραν να σωθούν. Ήταν 14 Μαΐου του 1944 όταν μια ομάδα Βουλγάρων στρατιωτών έπιασαν επτά παιδιά στη Σκαλωτή Δράμας, που αμέριμνα έβοσκαν αγελάδες έξω από το χωριό.
Οι βάρβαροι κατακτητές έβαλαν τότε ένα φρικτό "στοίχημα". Αν θα μπορούσαν με μία μονάχα σφαίρα να σκοτώσουν όλα τα παιδιά. Τα πέντε πρώτα έπεσαν νεκρά, ένα γλίτωσε βαριά τραυματισμένο και ένα το έσκασε μέσα στο κοντινό δάσος. Το χωριό δε συνήλθε ποτέ από αυτή την τραγωδία. Κανείς δε μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του για πολλά χρόνια το απάνθρωπο στοίχημα. Ο Παναγιώτης Μικρόπουλος ήταν ο τελευταίος στη σειρά και ένιωσε τα άψυχα κορμάκια των φίλων του να σωριάζονται επάνω του το ένα μετά το άλλο. Σοκαρισμένος έκανε τον πεθαμένο, αλλά ο Βούλγαρος στρατιώτης συνέχισε και έριξε μια ριπή σαν χαριστική βολή. Μερικές από τις σφαίρες τον τραυμάτισαν χωρίς όμως να του κόψουν το νήμα της ζωής.
Όταν οι Βούλγαροι στρατιώτες έφυγαν από την περιοχή μέσα σε δυνατά γέλια, εκείνος σηκώθηκε και με όση δύναμη του απόμεινε έφτασε στο ποτάμι.«Έπεσε μέσα στο νερό και μόλις βγήκε στην όχθη έχασε τις αισθήσεις του. Εκεί τον βρήκαν οι συγχωριανοί του, που είχαν ειδοποιηθεί από τον Παναγιώτη Πασχαλίδη για την τραγωδία», λέει η κ. Δήμητρα Μικροπούλου. Η ίδια τότε ήταν κοριτσάκι έξι ετών και θυμάται πεντακάθαρα τις εικόνες εκείνης της ημέρας, χωρίς να φανταζόταν ότι θα γινόταν η σύζυγος του παιδιού που σώθηκε ως εκ θαύματος.
«Οι γονείς των παιδιών μετέφεραν τα κορμάκια τους μέσα σε τσουβάλια και τα έθαψαν πρόχειρα στο νεκροταφείο του χωριού. Ο Άντρας μου ήταν τότε 10 χρονών και σε όλη του τη ζωή διηγούνταν πώς γλίτωσε. Πολλές φορές απορούσε κι ο ίδιος, ενώ ένιωθε μέχρι το τέλος ανείπωτο πόνο για τα παιδιά που χάθηκαν», μας είπε η κ. Μικροπούλου.
 |
| Ο Παναγιώτης Πασχαλίδης σε μεγαλύτερη ηλικία. Σώθηκε το 1944, αλλά πέθανε το 1971 σε ηλικία μόλις 36 χρονών. |
Ορκίστηκαν εκδίκηση
«Οι μανάδες δεν μπορούσαν να πιστέψουν τον χαμό των παιδιών τους και τα αδέρφια ορκίστηκαν εκδίκηση. Με γιατροσόφια και πρακτικές μεθόδους οι γονείς του Παναγιώτη περιποιήθηκαν τα τραύματά του. Όμως οι εικόνες αυτές ερχόντουσαν στο μυαλό του σαν ένας τρομερός εφιάλτης, μαζί με τα πρόσωπα των φίλων που χάθηκαν» λέει η κ. Μικροπούλου και διηγείται σαν παραμύθι στα εγγόνια της την ιστορία του παππού, που πέθανε το 1987. Ο Παναγιώτης Πασχαλίδης ήταν επτά χρονών όταν στάθηκε μπροστά στον θάνατο. «Έπεσε κάτω και κατρακυλώντας έφτασε στο ποτάμι, όπου κρύφτηκε σε μια συστάδα θάμνων. Αργότερα ανέβηκε στον λόφο να δει τι απέγιναν τα άλλα παιδιά. Στο ποτάμι βρήκε τραυματισμένο τον Παναγιώτη Μικρόπουλο, του έδεσε ένα τραύμα που αιμορραγούσε με το πουκάμισό του και πήγε να ζητήσει βοήθεια», θυμάται αδερφή του κ. Ανατολή Παρασκευοπούλου, τότε πέντε χρονών. «Στο σημείο της τραγωδίας ένιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της και δεν μπορούσε να κουνηθεί. Από μακριά ακούγονταν οι .... χαρούμενες φωνές των κατακτητών που απομακρύνονταν η μυρωδιά του θανάτου ήταν έντονη. Αν και μόλις επτά χρονών βρήκε το κουράγιο να κουνήσει τα σώματα των φίλων του, μήπως τυχόν κάποιος ήταν ζωντανός. Ανάμεσα στα θύματα και δύο πρώτα ξαδέρφια του με το ίδιο όνομα, νεκρά, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Πήρε το παπούτσι του ενός και κατηφόρισε τρέχοντας προς το χωριό». «Στο χωριό δεν τον πίστευαν. Χρειάστηκε να εξιστορήσει πολλές φορές την περιπέτειά του για να γίνει πιστευτός», λέει η αδερφή του κ. Μαργαρίτα Λιθοξοπούλου, μου μένει στη Θεσσαλονίκη.
«Ήταν μια από τις φρικτές στιγμές της εποχής εκείνης και το χωρίο ντύθηκε στα μαύρα. Ήταν ένα μακάβριο στοίχημα», λέει η τρίτη αδερφή του κ. Ειρήνη Αγαπίου.
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Έθνος".
