Φλωρινιώτες Μακεδονομάχοι. Αντίγονος (Γκόνος) Χολέρης από τη Βεύη Φλώρινας.

Ο οπλαρχηγός Αντίγονος Χολέρης

Μακεδονικός Αγώνας

Γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στη Μπάνιτσα (Βεύη) Φλώρινας. Αφού μαθήτευσε στο Ελληνικό δημοτικό σχολείο της Βεύης, στάλθηκε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, στην Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του. Τον Ιούνιο του 1907 δολοφονήθηκε στη Βεύη ο παππούς του, Τρύφων Χολέρης μαζί με άλλους, στην πλατεία του χωριού, από τη συμμορία του κομιτατζή Γκεοργκίεφ. Το γεγονός αυτό, τον ανάγκασε να διακόψει τις σπουδές του και να επιστρέψει στο χωριό του, για να εκδικηθεί το θάνατο του παππού του. Κατατάχθηκε αρχικά στο σώμα του Σταύρου Κωτσόπουλου και έδρασε στην ευρύτερη περιοχή της Φλώρινας. Στη συνέχεια, μαζί με το Σταύρο Κωτσόπουλο, συνεργάστηκαν με τον οπλαρχηγό Νικόλαο Ανδριανάκη. Το 1908 αναγκάστηκε να προσφύγει στην Αθήνα, για λόγους προστασίας. Επανήλθε στη Βεύη, το 1910, επικεφαλής δικής του ομάδας και έδρασε στην περιοχή κατά των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Το 1911 εξόντωσε το σημαντικό στέλεχος του Βουλγαρικού κομιτάτου, Στάτε Στόγιαν Τάσεφ που δρούσε στη Βεύη. Συμμετείχε ενεργά στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, το 1912 κατά τον όποιο απελευθερώθηκε η γενέτειρά του από τους Τούρκους.

Τον Ιούλιο του 1913, οι Βούλγαροι έστειλαν στη περιοχή της Φλώρινας, ένα ισχυρό σώμα από Βούλγαρους επίλεκτους και παλιούς κομιτατζήδες με αρχηγό τον αρχιβοεβόδα Τσακαλάρωφ για να ξεσηκώσουν σε επανάσταση τους πληθυσμούς των Κορεστίων και της Καστοριάς. Οι Ελληνικές αρχές έλαβαν τα μέτρα τους και συγκρότησαν Ιερούς Λόχους από μακεδονομάχους και πολίτες. Ιδρύθηκε τότε και ο Ιερός Λόχος Μπάνιτσας (Βεύης) και από τους πρώτους που κατετάγησαν ήταν ο Γκόνος Χολέρης και ο καπετάν Σταύρος Κωτσόπουλος. Όταν έγινε γνωστή η άφιξη του σώματος του Τσακαλάρωφ, οι Ιεροί Λόχοι ειδοποιήθηκαν να επιστρέψουν στις θέσεις τους. Το σώμα του Τσακαλάρωφ αφού πρώτα συνεπλάκη με τους κτηνοτρόφους Φαρμακαίους στο Καϊμακτσαλάν στη συνέχεια προχώρησε προς τη Βεύη. Στην ανατολική πλευρά της Βεύης και σε απόσταση 3 χμ, σε μια χαράδρα που καταλήγει στη γέφυρα της σιδηροδρομικής γραμμής και στη διασταύρωση την κεντρικής οδού με τη σιδηροδρομική γραμμή, είχαν στήσει την ενέδρα τους οι Ιερολοχίτες οι οποίοι είχαν χωριστεί σε μικρά σώματα και είχαν πιάσει διάφορες θέσεις. Όταν έφτασε στo σημείο το σώμα του Τσακαλάρωφ άρχισε η συμπλοκή. Το σώμα του Τσακαλάρωφ κατάφερε να διασπάσει την ομάδα των στρατιωτών και των Ιερολοχιτών. Ο Γκόνος από τη θέση του άρχισε να πυροβολεί εναντίων τους. Τώρα το σώμα του Τσακλάφωφ με ομαδικά πυρά προσπαθούσε να εξουδετερώσει τη γενναία αντίστασή του. Η πολυάριθμος συμμορία του Τσακαλάρωφ διασκόρπισε τους Ιερολοχίτες και τους στρατιώτες και σκότωσε το Μιχόπουλο Γεώργιο. Ο Γκόνος παρέμεινε μονάχος να πολεμάει στο πεδίο της μάχης. Επιτίθεται και πυροβολεί με το περίστροφό του και σκοτώνει τον υπασπιστή του Τσακαλάρωφ, βοεβόδα Ρίστο Ποπώφ. Κατόπιν πληγώνει το άλογο του Τσακαλάρωφ και στη συνέχεια τον τραυματίζει σοβαρά στην κοιλιακή χώρα. Ο Τσακαλάρωφ προτού καταπέσει από το άλογό του πυροβόλησε εναντίων του Γκόνου και τον τραυμaτίζει ελαφρά στο κρανίο κοντά στο αυτί και στην αριστερή ωμοπλάτη. Όμως Γκόνος συνεχίζει να αγωνίζεται. Την κρίσιμη αυτή στιγμή, ένας κομιτατζής από την Κάτω Υδρούσα, τον πλησίασε από πίσω και τον τραυμάτισε με 4 σφαίρες στη δεξιά ωμοπλάτη. Ο Γκόνος συνεχίζει όμως να πυροβολεί και δεν τους αφήνει να τον πλησιάσουνκαι να του δώσουν τη χαριστική βολή. Ο τραυματισμός του Τσακαλάρωφ έφερε σύγχυση στο σώμα του. Οι οπαδοί του τον ανέβασαν σε ένα άλογο και συνέχισαν την πορεία τους προς το Φλάμπουρο. Στη διάρκεια της πορείας, πολλοί από το σώμα του τράπηκαν σε φυγή. Ο Τσακαλάρωφ με 12 περίπου κομιτατζήδες μπήκε στο δάσος του Φλαμπούρου. Εκεί ειδοποιήθηκε ο Ιερός Λόχος του Φλαμπούρου και στη συμπλοκή που ακολούθησε σε ένα λάκκο στο βουνό, νότια της Άνω Υδρούσας, σκοτώθηκε ο Τσακαλάρωφ. Τα χαράματα της άλλης μέρας οι Ιερολοχίτες πήγαν στο σημείο όπου βρισκόταν ο Γκόνος Χολέρης τραυματισμένος και τον μετέφεραν στο σπίτι του Ηλία Δάικου. Εξέπνευσε μετά από μια ώρα περίπου, στις 10.00π.μ. την 7η Ιουλίου του 1913 και μπήκε στο Πάνθεο της αθανασίας των Μακεδονομάχων και των άλλων Ηρώων της φυλής μας.

Στέργιου Τριανταφυλλίδη, Ιστορικά Βεύης, Φλώρινα 1958, σσ. 24 - 32
Ιωάννης Σ. Κολιόπουλος (επιστημονική επιμέλεια), Αφανείς, γηγενείς Μακεδονομάχοι, Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2008, σ. 167